Opinión

Cigarreiras

Entre a alegría de encontrármonos nas rúas o 8 de marzo e un proxecto de rexistrar memoria de persoas maiores fóiseme adobiando a semana. Levo dúas tardes falando coas cigarreiras da Coruña e dáme na alma que alguén me está levando de viaxe por unha cidade que aínda latexa debaixo.

Paseei pola rúa Real, por Elviña, A Gaiteira, Riazor, Montecelo… Fun ao cine, de primeiras comuñóns, á praia; andei en barcas, en bicicleta… Cantamos cancións infantís e boleros, bailamos e ata mesmo choramos cun romance dos tempos da Guerra. E, obviamente, fomos de festa, con procesións e fogueteiros que case queiman o palco, con rosquillas, ramos, churros e bocadillos. Contaban de cando levaban o pelo cumprido, de cando poñían vestidos de lunares ou o seu primeiro pantalón, de cando estaban tan feitiñas, “con todo no seu sitio, entendes nena? Non como agora que a única curva é a do michelín ou a do colesterol”. 

Falamos tamén do medo e da soidade nestes tempos; de palpar o amor, e acoller abrazos e bicos a través de pantallas. E, despois do silencio, outra vez a rir e lembrar. A roda da memoria seguiu xirando. 

Entre Rosi, que sempre tivo vacas ás que lle puxo Bonita; Cani, que tiña o patio máis bonito do mundo; Pili, que en canto cobrou soldo dixo que se o irmán non lle pasaba o ferro á súa bata ela rexeitaba facelo co mono del; Mary, rabuda coma o demo, e Lolecha, que chorou coma unha Madalena cando tivo que entrar na fábrica, pero máis aínda ao marchar, por todo canto alí deixou.

A tarde virouse noite e a memoria foi un candil.

Sempre o é.

Comentarios