Aos nove anos dei a coñecer que era lesbiana. Que non o son, pero non me arrepinto para nada de telo pregoado aquel día.
Se callar, era máis pequena, pero sei que cadrou naqueles anos nos que á hora dos xogos paseabas polo barrio de ganchete coas túas amigas.
Ese lazo que nalgúns casos, aínda hoxe, miles de km de por medio, segue sendo a man morna en días de señardade, e frío na alma.
Fosen os soños ou os medos, entón aprendín que esa sensación de seguridade e pertenza só se dá no recoñecemento sincero dos sentires dos demais.
Gustábanos aquel paseo porque había árbores a moreas e un recuncho debaixo dun salgueiro onde gardar segredos. Non sei ben por que, pero lembro que un día tardamos en chegar ao noso acubillo e, ao aproximarnos, decatámonos de que o curruncho estaba ocupado por dúas mulleres collidas da man. Unha delas confortaba a outra, aloumiñaba o seu pelo, sóubeno anos despois, coa torpeza da dor que leva rabia e impotencia.
Ao nos ver, arredáronse, axiña.
Paseniño, fomos descubrindo que compartiamos acocho, pero non nos amolou para nada; moito menos cando a máis nova do grupo lles preguntou un día se eran as mellores amigas e elas, sen dubidalo, dixeron que si.
Andabamos un día baixo as árbores facendo tempo para vermos os primeiros lucecús, que tan só farían entrada cando as chicharras acalasen o seu canto. Acordamos, na espera, que había que escribirlle ao alcalde unha carta para protestar por un farol que alumeaba todo o camiño e daba pistas de máis do noso lugar de encontro.
Xusto daquela chegou unha das mulleres, que, en escoitando o noso debate sobre cales eran as palabras máis axeitadas, fixo algunhas suxestións.
Decontado ficamos abraiadas vendo aquela boca ceibar palabras tan preciosas que enchían o aire de cores, figuras e formas.
Nin nos decatamos da hora que era.
Viñéronnos buscar no momento xusto en que chegaba a súa compañeira.
─Que facedes aquí onda estas? Son unhas dexeneradas. Liscade para a casa e non veñades máis por este sitio.
Alguén debeu de contalo, porque á primeira hora da mañá miña nai fustrigoume a preguntas, envioume a confesar e a sopapos sacoume a promesa de non volver polo parque.
Despistando a todo o mundo atopámonos á tardiña onda sempre. Todas luciamos notables feridas de guerra; a que máis, a fibela do cinto marcada nas pernas.
─Din que se andamos canda elas imos facernos desviadas tamén.
O silencio da ignorancia uniunos aínda máis.
Pero se non fan máis que agarrarse pola man e consolarse cando choran, rin e contan contos…
Ao momento, coma nun relampo, vimos a luz: daquela, todas nós somos lesbianas!
E así o manifestamos na carta que lle mandamos ao alcalde protestando por tanta luz.
Nunca nos contestou, pero nós aprendemos entón que hai cousas que son de quedar ás escuras, e escachamos o farol dunha pedrada.
Non sabiamos que dentro de nós caera un tabú e iso alumeaba moito máis.
