Opinión

Historias dende o xornalismo máis puro

Quérovos contar a miña historia como xornalista en terreo. Quéroa compartir con vós porque sei que moitas mulleres estarán de acordo en que é unha aventura. Mais sobre todo quéroa compartir porque a grande activista Helena Maleno precisa a nosa empatía por facer o que o Estado español non sabe, quere, pode facer. Escollede el verbo co que esteades máis da cordo.

No caso de que vos esteades preguntando quen é Helena Maleno, vouna presentar. Segundo a súa conta de Twitter, ela descríbese como “Defensora de DDHH en Walking Borders. Periodista e investigadora especialista en Migraciones y Trata de seres humanos”. No seu libro, “mujer que lucha por los que arriesgan su vida cruzando el estrecho”. Para min, unha das externalizacións do Estado para que cumpra coa súa máxima responsabilidade: evitar mortes por falta de presuposto, axentes ou tempo. De novo, escollede a palabra que máis vos guste. 

Para min é un exemplo a seguir. De aí que dende hai uns anos, eu tamén entrelazo a miña paixón como xornalista coa defensa dos Dereitos Humanos. Mais non é doado. Cóntovos a miña historia do ano 2016, cando pasei o Día da muller no Kurdistán turco. Para aportar algo de contexto, nesa época foran as eleccións nas que Erdoğan mantiña o cu no poder, e o partido prokurdo HDP non acadaba os votos necesarios para entrar no Parlamento. Ademais, o conflito armado entre turcos e kurdos en Turquía volvía arder, e moitos lugares convertéronse en escenarios de guerra de guerrilla. Pasear por Diyarbakır o Şırnak era como materializar libros de historia, con imaxes de trincheiras nas rúas, pancartas de cativos asasinados e a idealización de que a revolución se acadaría algún día.

Esta é a mesma Turquía que saíu do convenio europeo contra a violencia machista, o convenio de Estambul. Que facía unha xornalista galega neses lares?

O que considero que é a esencia do xornalismo: mancharme as botas de barro coñecendo a realidade de primeira man. Para non estenderme máis, vouvos contar dúas situacións diferentes mais complementarias.

Como dicía, pasei o 8-M rodeada de mulleres fortes e fartas da vulneración de Dereitos que estaban a sufrir en Diyarbakır. Unha moza cun vestido de noiva ensanguentado e coa máscara de ollos corrida berraba ao carón dunha anciá axitando un pano amarelo, verde e vermello. A manifestación durou ata que o control policial a permitiu. Os meus dous colegas non pasaron: non eran nin kurdos nin turcos nin mulleres. Mais eu si acadei. Agora ben, acerqueime ao valo, e de súpeto tiña 15 policías varóns rodeándome. E así comezaron os cacheos e as cuestións: “Sabe teu pai que estás aquí? Na mina vida vira unha rapaza estranxeira perdida nestes lares”. Si, falo da discriminación positiva pola policía turca. Pouco despois, co exército cos nosos nomes nos beizos, retornamos á nosa cidade base. Fomos ao bar para relaxarnos, mais o meu camiño de volta á casa foi de todo menos distendido.

Camiñaba pola rúa principal con dúas mulleres máis. Falábamos do tempo. De súpeto, un home “tropeza” sobre o meu cenzo e sae correndo. Non lle damos importancia e unha das mulleres atopa a súa morada. Só quedamos dúas. Ela coméntame que non lle gusta a súa rúa e pídeme que vaia con ela ata a esquina. Nada novo, verdade? Despedímonos e retomo o meu camiño, agora máis rápido. De súpeto, e coa miña porta preto, vexo saír da escuridade o mesmo home que me bateu antes. Temo o peor. Pasa un grupo de homes, mais non entenden o medo dos meus ollos. Dubido e entro no portal, mentres maldigo por que esa porta non se pecha con chave. Asómome ás escaleiras e escoito como o portal se volve pechar. Non estou soa, entrou. Bótome a correr escaleiras arriba. Mais el acelera tamén. Escoito a súa respiración cada vez máis preto. Dubido de como reaccionar mais atopo a chave da casa. Dun único movemento, abrín, entrei e mentres pechaba, a súa faciana emerxeu e non puiden más que maldicirlle. Noutro lado do salón, o meu compañeiro de piso respondeu: “Benvida a Turquía”.

Con esta confesión persoal quero pedir que apoiemos as persoas que poñen as súas vidas en risco por informar, denunciar e cambiar a realidade.

Apoiemos a mulleres fortes como Helena Maleno para que todas as persoas, independentemente do lugar do mundo no que lles tocara nacer, poidan ter dereitos e unha vida digna.

Comentarios