A miña vida é política. Non falo de militancias, cargos ou dunha heroica mobilización constante. Tampouco de individualismo, pero si do individual, ese concepto tan anatematizado por quen confunde colectivo con uniformidade. Fronte iso -egocéntrico perverso eu- reivindico as miñas vivencias, que en forma de anécdota descerebrada servíronme para tirar conclusións básicas e, yes, políticas, como que as bondades dese mundo solidario que en tantas ocasións formulamos como desexo ás veces poden resumirse nun único concepto. Por exemplo, “enfermeiras de Lugo”.
Apoieime nun coche. Notei un golpe e perdín o coñecemento por un lapso. Cando volvín en min, era case unha poza de sangue
![Publicidade 195691]()
Non, non vou escribir de Teresa Romero, a auxiliar de enfermería de Becerreá que intenta zafar do ébola, pero por ela escribo. A súa evitable desgraza devolveume un recordo que fala (inesperada conexión) dun partido de fútbol. Dun rapaz que era eu, radicalote deportivista vivindo un momento decisivo, en Madrid, hai 19 anos. Xogábase a final de Copa. A posibilidade do primeiro título dun club galego estaba a uns metros, os mesmos que fulminarían o trauma de Djukic. Moreas de seareir@s encharcabamos o fígado antes do encontro, seguindo a carón do Bernabéu un bonito ritual que comezáramos 600 quilómetros e doce horas antes. Ambiente festeiro. Sen sinais de perigo. Porén, cousa que obviamente descoñeciamos, andaban por alí infiltrados comandos fascistas -ultrasures- dispostos a castigar a invasión pailana á mínima ocasión. Atopárona cando tres tipos nos apartamos da multitude e acudimos, con fumetas intencións, a unha pequena praza sen tanta concorrencia. Apoieime nun coche. Notei un golpe e perdín o coñecemento por un lapso. Cando volvín en min, era case unha poza de sangue, coa cara desfigurada. Polas costas, suponse que cunha dura botella que me estoupou de cheo, a madrileñada neo-nazi atacara, con gran éxito, e tocarame a min lambelas. Vaia. Móntanme nunha ambulancia. Xa espelido, comeza o meu disparate mental cando lles suplico aos do 061 que non me trasladen, que vai comezar o partido -o realmente IMPORTANTE- e que aquel masacre que sufrira “non era nada”. Nin caso. Para o Ramón y Cajal, hospital público.
Eu, rapaz da Coruña, con guedellas e moito líquido vermello tinxindo a branquiazul camiseta son abandonado nunha sala de espera de Urxencias mesetarias. Comezo a rosmar, en imparable subida de ton: “QUE TEÑO QUE IR AO FÚTBOL!!!!”. @s pacientes non entenden nada do que lle pasa a ese bárbaro. @s celadores se cadra si, pero están ao seu e cumpren coa orde habitual, malia que saben que a miña ansia e feridas merecen unha pequena ilegalidade que me adiante na quenda, de feito se a cousa tarda moito non tería en que volver a casa. Nin podería chegar a algo do fútbol, o meu auténtico obxectivo. Teimo nas protestas. Ata que, co meu esbardalle de niñato xa no cumio, unhas palabras levaron a situación ao rego desexado. Foi como o contrasinal dun espía do teu bando. Achegóuseme unha traballadora do centro hospitalario; díxome por baixo, en galego: “Tranquilo rapaz, son de Lugo. Cala un pouco que xa fago eu para colarte”.
Todo grazas a ela, a enfermeira de Lugo. Busqueina, ao marchar, para prometerlle amor eterno. Nunca volvín vela
As súas xestións funcionaron. Aos poucos minutos -“el resto estáis menos graves”, dixeron para xustificar a inocente prevaricación- deitábame nunha padiola, híper-atendido, os fíos patrióticos traballaran a conciencia: non tiña un, senón dous médicos riba miña, o primeiro trataba o meu nariz roto; outro cosía puntos sobre as extremidades abertas. Durante o proceso, a enfermeira de Lugo achegouse un par de veces, para -nesa lingua que só ela e eu compartiamos como un liberador código secreto- preguntarme que tal estaba ou mesmo comunicarme que Manjarín marcara o primeiro; o Dépor rozaba a Copa e eu chegaría a tempo ao estadio para velo. Todo grazas a ela, a enfermeira de Lugo. Busqueina, ao marchar, para prometerlle amor eterno. Nunca volvín vela.
Montei nun taxi, vendado o brazo, coa cara repartida entre cicatrices e hematomas e cuns raros e aparatosos correctores incrustados no nariz que, con estrema dor, quitei e guindei pola ventá do automóbil: para a celebración do título podían ser importantes unhas fosas nasais sen obstáculos, malia o seu penoso estado. Cheguei ao Bernabéu. A tempo. Uns ultras fachoides quixeran tronzar o meu simplista soño de ver unha final do Dépor. Unha enfermeira de Lugo, da Sanidade Pública, frustrounos. É fácil elixir bando.
Lembrei esta historia mentres miraba o despropósito gobernamental que mantén con ébola nun hospital madrileño a unha auxiliar de enfermería de Becerreá, circunstancia que á vez levoume tamén a sondar a miña lista vital de cousas valiosas, desas que realmente pagan a pena. Aparece en lugar destacado “enfermeiras de Lugo”, como Teresa Romero. Por “ministr@s e conselleir@s de Sanidade do PP” non sae nada.
