Hai días nos que semella que un feixe de aturuxos indómitos bouran dentro do peito. Días nos que resoa un eco de ouveos polos vales arrastrado polo vento embravecido que baixa espido polas congostras do Faro cara o río de Viana. Hai días estremeiros da nostalxia máis feliz. Días nos que volves á casa baldado da xolda pero co pouso dun sorriso pícaro debuxado na cara de lado a lado. Días coma este.
"Roncou Liviao de Marrao, vangarda contemporánea do espírito bravú, e acudiron á chamada outros irmáus e irmás de todo o país para deixar unha placa á memoria na Tasca Do Caballero".
Aconteceu en Chantada, Terra Brava, a cabalo entre os lugares de Viana e Garabelos un día tormentoso de bochorno no mes de Setembro do 14. O xabaril pasou abrindo regos de irmandade entre os presentes, bos e xenerosos, homes e mulleres que tenderon unha vez máis a man, sincera, trenzando unha obra de ilusión cativa que demostrou que hai oco a esperanza, que non todo morreu aínda.
Roncou Liviao de Marrao, vangarda contemporánea do espírito bravú, e acudiron á chamada outros irmáus e irmás de todo o país para deixar unha placa á memoria na Tasca Do Caballero. Aquí comezou todo, aquí amalloáronse os zocos e todos aprendemos á andar un chisco máis seguros de nós. Entre pan, viño, xamón e chourizo houbo tempo para lembrar os que nos deixaron, que seguen estando vivos nas veas dos bravús que berran. E foi hora do xantar, e comeuse baixo os carballos de Viana en boa compaña, como presta a comida. Sesta, quen a dera? dicía o programa para a tarde. Pois non a houbo e arrancamos cara Garabelos, ó cinema Palleiriso para convidar a un grolo ós tempos pasados naqueles primeiros Castañazos aló por volta dos primeiros anos noventa, entre chaquetas de coiro e acordeóns, brillaban os ollos dos vellos rockeiros. Doutra volta compartimos, rimos xuntos , lembramos Historia vendo a exposición que colgaba nas paredes e que percorría a xenealoxía do movemento bravú ata día de hoxe. Concluímos finalmente afirmando que si, que hai futuro, e haino no Castañazo Rock, na música galega, na cultura, na mirada dos que veñen. Alfredo Pardo e o seu equipo audiovisual levantaron acta maxistral de todo o evento ó tempo que o sol se ía deitando contra Oseira.
"Queda a certeza de que existimos (ou resistimos) pese a todo neste recuncho do interior do país, que non somos invisibles, que somos capaces de desenvolver iniciativas por nós mesmos, autoxestionarias, arriscadas, valentes"
![Publicidade 195255]()
De volta a Viana (se o meu sangue não me engana), botouse a noite enriba e de novo os amigos de Liviao de Marrao déronnos alimento para o estómago e tamén para os corazóns unha vez subiron ó escenario. Antes foi a quenda dos Malas Herbas, que cruzaron o Faro dende o val de Camba para resoar deica o Miño e máis alá.
Foron 20 anos do Manifesto que cambiou a música galega e cambiounos de paso a nós, definíndonos tamén dalgún xeito. “Vinte anos xa” dicían algúns coa ollada perdida na placa labrada polo escultor Lareu. Respondía Caballero cunha sentenza “non esperedes outros vinte para volver”, e falou ben.
Pasou a romaría e entón dicimos, que queda do que foi? Para min queda a certeza de que existimos (ou resistimos) pese a todo neste recuncho do interior do país, que non somos invisibles, que somos capaces de desenvolver iniciativas por nós mesmos, autoxestionarias, arriscadas, valentes, dende a ilusión e a vontade desinteresada de axudar, dende a colaboración e amizade que nos fai sentir humildes pero orgullosos de saber que somos nós mesmos, nós mesmas.
Queda a satisfacción de ver os fillos e fillas dos primeiros bravús cantando a Tratorada, correndo entre os carballos cunha camiseta dos XX anos do bravú ou do Castañazo Rock e queda o recordo inesquecible dunha xornada xuntos en Viana, na que o mundo detívose un anaco, a escoitar a arroutada telúrica que agromaba dos corazóns, antes de volver camiñar de novo.
