Opinión

A rá e o escorpión

Hai quen sobre un concho ergue mastros inmensos para izar velames poderosos, capaces, dín, de nos conducir dun confín a outro confín. Ignoran que, se queremos viaxar confiándonos aos ventos, debemos construir barcos seguros, nas suas dimensións, na sua fasquía.

Case oito anos botei sen visitar a serra da Cova da Serpe

A nosa floresta é testemuña viva da nosa conciéncia nacional. Sobre as árvores descansa a arquitectura emocional dun povo. Sobre as árvores, no vento e nas areas. 

Hai quen sobre un concho ergue mastros inmensos para izar velames poderosos, capaces, dín, de nos conducir dun confín a outro confín. Ignoran que, se queremos viaxar confiándonos aos ventos, debemos construir barcos seguros, nas suas dimensións, na sua fasquía. A carpintaría de ribeira é un saber ancestral, nas mans que traballan a madeira, nos pensamentos que deseñan esa pequena dorna. Unha importante responsabilidade. Non se botan naves para que afundan ás poucas millas, afogando nelas os nosos fillos. Ao igual que o carpinteiro de dornas, quen pratique a arquitectura dos soños asume unha enorme responsabilidade, debe asegurar sólidos cimentos nos que basear columnas lanzais que gatuñen ao ceo. 

A nosa floresta é testemuña viva da nosa conciéncia nacional. Sobre as árvores descansa a arquitectura emocional dun povo. Sobre as árvores, no vento e nas areas. 

Unha tarde de treboada, no Pirineu, vin cómo unha centella partía unha faia centenária. Achegueime até o pé daquela árvore esgrevia, a máis alta da vanguarda forestal que asomaba a unha portela entre dous outeiros. Ao redor dela, a herba estaba seca e o chan quente. Unha fenda percorría o tronco de arriba a abaixo e do seu interior brotaban fíos de fume azul que perfumaban aquela tarde, enmudecida, conmovida desde a explosión atronadora. A copa esgazara e os danos eran importantes. Na base, o tronco daquela faia só podía ser abrazado por duas persoas. Un ano despois, no mesmo lugar, agardaba encontrar seca a fermosa árvore. Desde o alto da portela entre os dous outeiros escudriñei cos binóculos. A copa, espida de follas, servía de pousadoiro a unha impoñente águia real que, cun breve salto, abrazou o mundo coas suas asas e elevouse en espirais nas alturas axudada polas correntes térmicas ascendentes. O resto da faia vestía unha follaxe espectacular, vizosa, mesta, verde intensa, case luminosa. 

"En política, hai rás e hai escorpións. Se és rá e queres cruzar un río, non subas nunca no teu lombo un escorpión porque, como na fábula, cando esteas sobre o máis profundo do río, sentirás a punxente dor".

En política, hai rás e hai escorpións. Se és rá e queres cruzar un río, non subas nunca no teu lombo un escorpión porque, como na fábula, cando esteas sobre o máis profundo do río, sentirás a punxente dor.

No mes pasado voltei á Cova da Serpe. Van máis de 25 anos desde que unha vella me contou, ao pé da fonte, que aínda a serpe non sacara o rabo da cova e xa bebía daquelas aguas cristalinas, situadas a máis de medio quilómetro do seu tobo. Hoxe, un parque eólico, desbroces salvaxes, dúcias de hectáreas forestadas con eucaliptos, pistas alcatruadas, rastros esparexidos daquel glorioso grupo de lobos. Escrevera Castelao: “A Terra é a fonte da vida. Ela fainos á sua semellanza, con terra, pedra e auga, que son carne, oso e sangue do noso corpo. Ela fainos entristecer no outono, chorar no inverno, sorrir na primavera e gargallar de ledicia no vran. Todo coma ela”. E un dos sinais máis alarmantes do etnocídio é cando o divórcio do povo coa sua Terra doe á vista. Nesas estamos. A viaxe que nos agarda é longa, dura e difícil. Sobran escorpións no noso lombo. Aquela centella caída en Ámio pode secar a árvore, tamén pode elevarnos ás alturas. Debemos escoller: o povo, ou os escorpións.

Comentarios