Opinión

Orgullo da choiva

No inverno de 1995 a 1996 andaba á procura de lobos na Sierra Morena, a cabalo de Castilla-La Mancha e Andalucía. Por ese entón, esas terras padecían unha seca que duraba case 5 anos. 

No inverno de 1995 a 1996 andaba á procura de lobos na Sierra Morena, a cabalo de Castilla-La Mancha e Andalucía. Nesas datas, aquelas terras padecían unha seca que duraba case 5 anos. Unha tarde, fun chamar por teléfono a unha cabina e cando saín, os nenos de Fuencaliente estaban todos contentos a xogar na rúa. Chovía, case diluviaba, e non coñecían este fenómeno meteorolóxico. Despois oín que dicían que fora “el gallego” o que truera a choiva. 

"Un exemplo de cómo avanza o secuestro e transformación da relación co noso entorno climático témo-la na atitude pailana dalgúns medios galegos, que ollan permanentemente cara o que acontece na omnisciente caverna mediática da sociedade madrileña".

Lembro esta anécdota porque, en contraste, existe un discurso que nos afecta a nós, o povo galego, case na nosa intimidade. Trátase dun discurso, chamemos metacolonial, ancorado en cuestións de índole biopolítica e emocional, que a base da sua múltiple formulación e repetición nos “mass media”, consegue que a sociedade asuma un novo relato, unha nova interpretación da sua circunstáncia ambiental. Esta alteración da visión tradicional, a que é resultado da cultura própria, introduce unha disociación profunda, de carácter emocional, que retroalimenta o denominado auto-ódio.

Un exemplo de cómo avanza o secuestro e transformación da relación co noso entorno climático témo-la na atitude pailana dalgúns medios galegos, que ollan permanentemente cara o que acontece na omnisciente caverna mediática da sociedade madrileña. Se a cabeceira da família Rey da Coruña remeda a caverna madrileña, outro tanto fai esa caste moderna de xornalistas de Madrid que pretendendo innovar, remedan os “mass media” dos USA. Comezan repinicando as campás xornalísticas cando, din, caen as primeiras folerpas no Cebreiro e os curutos dos Ancares levan semanas nevados, e acaban póndolle nomes ás galernas que, denominando borrascas, frentes, restos de ciclóns ou cicloxéneses explosivas, son bautizadas con nomes masculinos ou femininos seguindo códigos emanados de oficinas situadas a miles de quilómetros, facendo da normalidade do continuum climático unha espécie de cadéncia de episódios independentes. O resultado é a alteración da percepción normal que a fracción máis exposta e vulnerábel do noso povo ten das expresións climáticas próprias da sua terra, esta esquina ibérica que se adentra no océano. Unha alteración consistente na deposición sobre a nosa consciéncia de múltiples elementos mediáticos que van enfiando unha nova emocionalidade a respecto, por exemplo, da choiva, instalando e reforzando, como dicíamos antes, un novo elo na cadea do auto-ódio. 

"Reclamar unha tarifa eléctrica galega é un avance, mais debemos asumir que hai que adentrarse no camiño da recuperación do recurso “choiva”, que non é outro que o da expropriación". 

Por iso, reclamar unha tarifa eléctrica galega é un avance, mais debemos asumir que hai que adentrarse no camiño da recuperación do recurso “choiva”, que non é outro que o da expropriación. Seis explotacións hidroeléctricas finalizan concesión antes de dez anos. No suposto escenário dunha Galiza independente, un goberno co respaldo popular instauraría unha nova legalidade que, evidentemente, non habería ser coincidente coa legalidade española preexistente que impuxo, entre outras, a lexislación española de águas, na que está baseado o rexime de concesións hidroeléctricas do que gozan empresas como Iberdrola. Lembremos isto cada vez que abramos o paráguas ou algunha família recoñeza pasar frío. 

O 30 de xuño de 2008, no enterro do independentista Ramom Muntxaraz, o psiquiatra que escolleu ser galego, unha intensa e teimuda chuvieira varreu Boisaca. Era como se a nosa meteoroloxía lle entregase, no acto final, o pasaporte existencial de nacionalidade galega. Así o entendimos os centos de persoas alí congregadas mentres a choiva esbaraba nos nosos rostros, lembrando o noso ADN.

Comentarios