Hei de confesar e confeso que o pasado domingo fun á misa. Ía unha mañá fría de novembro cun sol que non chegaba a ser morno pero ben se agradecía no rostro, e namentres agardaba polo tren lembreime doutra mañá semellante vinte e cinco anos atrás da man de miña avoa Carolina camiñando cara a igrexa. Foi un día para a lembranza, conmemorando “a fin das hostilidades na hora once do día once do onceavo mes”, o paso definitivo para por freo á Gran Guerra e xornada de recollemento nesta terra.
"Foi o sermón do capelán castrense o que realmente deleitou á congregación. Comezou coas obras de arte espoliadas polos nazis e rematou recomendando dous libros con toda a solemnidade que dá predicar a palabra de deus entre tanques en, poñamos por exemplo, Afganistán".
O Remembrance Day é o día grande logo dun mes de celebracións arredor do Poppy Appeal, literalmente, chamamento da papoula, que todos os anos por estas datas fai florecer as solapas dos viandantes marcados no peito co orgullo que senten pola súa Real Lexión Británica. A papoula adoptouse neste reino como símbolo de lembranza aos mortos en combate logo do fin da I Guerra Mundial, e as doazóns superan ano tras ano as máis avariciosas expectativas para o apoio daqueles en servizo á patria, en transición cara un estado civil ou veteranos da institución. Non lucir unha papoula nestes días é case un atentado ao xeito de ser, estar e sentir de toda Gran Bretaña. Parlamentari@s, comentaristas televisivos, reverendos e reverendas, taxis, autobuses e establecementos comerciais fan uso ao longo do mes dunha flor de papel que hoxe perdeu calquera simbolismo pasado. O asasinato do arquiduque Francisco Fernando de Austria xa nos cadra un pouco lonxe mais o discurso continúa na mesma, só vivas exaltados aos valentes e ás súas familias que coa guía de deus se sacrifican pola nosa liberdade.
Pero aquí vivo, traballo e pago a miñas taxas, así que aló me presentei como invitada observadora unha hora antes do previsto intentando apreixar na memoria ata o máis ínfimo brillo do día e a piques de cantar o Deus salve á raíña nunha misa anglicana na igrexa castrense da Santa Trindade de Windsor, onde moi amablemente me colou unha amiga por unha porta lateral. Algo desafinei, pero no medio de 1.000 persoas pouco se notou.
Denantes do comezo xa me enchoupei de historia militar e do significado nas variantes dos uniformes que vestían os congregados grazas ao meu veciño de asento, que me foi debullando aos poucos a pasado e presente da cerimonia. A banda militar puxo tanto sentir no acompañamento das ofrendas que arrancou máis dunha bágoa e o coro da xa retirada reverendo que coñecín alí meses atrás, guiounos a través de poéticos himnos con fervor. Pero foi o sermón do capelán castrense o que realmente deleitou á congregación. Comezou coas obras de arte espoliadas polos nazis e rematou recomendando dous libros con toda a solemnidade que dá predicar a palabra de deus entre tanques en, poñamos por exemplo, Afganistán. Rematada a prédica foi felicitado pola súa muller que atenta entre os fieis arrolaba o meniño que acaban de ter. Aquí os fillos son fillos e os sobriños, sobriños; e a igrexa anglicana, a raíña e Gran Bretaña conforman o santo tridente sobre o que vira esta illa. Tres que son un, indisolubles e eternos.
"Segundo me contou o veciño de asento, as Forzas Armadas gañaron novamente relevancia pública para o común dos ingleses tralo conflito das Malvinas"
Certo que todo comezou coma tantas outras veces polos andares dunha moza. E talvez se Henrique Oitavo non tivese sido tan testán agora o conto non sería tal. Pero así como a Lisístrata grega conseguiu a fin da Guerra do Peloponeso coa súa folga sexual, Ana Bolena e a súa negativa ao rei ata o casamento foron os verdadeiros artífices deste pobo que é reino, leal ao seu rei, e cun monarca que é ao tempo cabeza da súa igrexa. Segundo me contou o veciño de asento, as Forzas Armadas gañaron novamente relevancia pública para o común dos ingleses tralo conflito das Malvinas, e a pesares de contar a día de hoxe con moitas voces críticas de veteranos que o senten como unha xustificación aberrante para toda esta vaga de guerras actuais, o Poppy Appeal continúa imparable colectando millóns de libras que dubido acouguen as pantasmas que brúan nos miolos de quen viu o peor da condición humana e volveu con vida para desespero propio e alleo.
Coido polo tanto, que non hai moitas máis ocasións de chegar tan dentro do “britanicismo” como o Remembrance Day. Fun, vin e apalpei o celme dunha terra, dun xeito e dunhas xentes. Non sabería dicir se me gustou o que alí sentín, pero o que si sei é que coñecerse, fundirse e participar é a única chave que algún día nos permitirá ir pechando feridas e, porque non, igrexas castrenses.
