Onte contei no meu facebook persoal que o outro día se me achegou un completo descoñecido para dicirme “eres tan guapa que te doy 200 euros”. E díxomo con toda a naturalidade, claro. Coa mesma naturalidade coa que eu lle respondín, poñéndoo verde e contándolle a todas as colegas que tiña ao meu redor o que este elemento me acababa de dicir. Saíu por patas.
A cuestión é que a raíz de ler a miña publicación, unha amiga faloume por whatsapp. Pola miña forma de ser, moitas amigas, ou incluso só coñecidas, deciden abrirse a min e contarme experiencias que non lles contan a ninguén máis. Isto foi o que me contou: cando tiña 13 anos sempre pasaba preto dun home case inválido das pernas. El sempre que a vía, estiraba os brazos para tocala, e a ela dáballe tan mal corpo que sempre pasaba moi lonxe del. Un día conseguiu “cazala” e apertouna moi forte e comezou a sobarlle os peitos. A unha nena de 13 anos, repito. Eu a esa idade aínda estaba descubrindo que teño cona e que sangra, avergoñada da miña propia natureza.
Esta amiga púxose a chorar mentres mo contaba, 20 anos despois. Estaba revivindo aquilo e, sendo unha feminista brava como é, xustificábase ante min. Asegurábame que ela non provocara nada. Contábame que quedara paralizada, que morre de vergoña se pensa en alguén vendo a escena, ela sen zafarse, parecendo que consentía.
Como podo pensar eu, ou calquera persoa no seu san xuízo, que algo así puido ser de mutuo acordo? Se a min mesma me vedes aos meus 33 anos paralizada e sendo sobada por un home na rúa, espero que non pensedes que é voluntario e que chamedes inmediatamente á policía. Ou que me axudedes, que sería o ideal.
Falando con ela, lembrei algo que me pasou con 18 anos. Quedara co que foi o meu primeiro mozo, estivemos xuntos 3 anos e eu coñecía á súa familia. Á hora na que quedaramos, el tivera que marchar a non sei onde e acordamos que eu o esperaba 15 minutos no seu portal. Apareceu o seu avó, que xa tiña antecedentes como meterlle man a veciñas aleatorias. Comezou a falarme, eu quixen ser amable (por que ía ser desagradable co avó do meu mozo?). E non sei como, comezou preguntándome se me gustaban as mazás e rematou ofrecéndome sexo oral. Cando marchou, ameazoume de morte se llo contaba a alguén. Ao chegar o meu mozo, atopoume chorando e tremendo. Conteillo e despois tiven que convencelo de que non actuase. Eu estaba morta de medo. E aínda lembro o tempo que tardei en contarllo á miña nai, por vergoña.
Teño outra amiga que sufriu asedio laboral. A día de hoxe, cando existe a posibilidade de que se atope co seu acosador, ponse fatal. Treme, ten ansiedade, e temos longas conversas sobre o tema. Porque este é outro exemplo de muller que se abre a min. Porque o resto da sociedade seguramente a xulgue. Porque incluso falando comigo me dá unha serie de xustificacións (“eu non fixen nada, xúroche que eu non lle din ningunha confianza etc.”) totalmente innecesarias. Coa súa idade, segue sentindo que a culpa é súa. Dá igual o que lle diga a súa propia razón.
Podería poñervos milleiros de exemplos máis do que as mulleres temos que soportar ao longo da nosa vida. É esgotador. E é moi doloroso compartir experiencias con elas, ver como sofren ou como eu sigo sufrindo ao lembrar cousas que me pasaron.
Eu mesma láiome de non ter sido no seu momento a muller que son agora. E pensar iso é moi inxusto. Porque non hai absolutamente ningunha forma ideal de reacción ante unha agresión sexual patriarcal. Quen son eu para xulgar a unha compañeira que queda paralizada? Quen son eu no presente para xulgarme a min mesma cando con 12 anos vin como un home se masturbaba mirando para min (así de prematuros son os momentos nos que nos rouban a inocencia), ou cando con 18 anos non entendín que foi o que eu fixera mal na miña amabilidade para que o avó do meu mozo me dixera todas aquelas cousas. Ou mesmamente quen son eu para auto xulgarme se un día non estou tan forte como para enfrontarme a un descoñecido que me ofrece cartos no medio da rúa. Aí non falo eu. Fala a sociedade patriarcal que me educou. Que me dixo, que nos dixo, que hai que mirar antes a reacción dunha vítima que condenar ao agresor. Eses agresores que só son “tolos”, que nada teñen que ver co machismo imperante que sempre lles dixo que tiñan dereito a facer con nós o que lles dera a gana.
E xa está ben. Xa-está-ben.
