Opinión

Sobres de avión

Chegou abril. Non sabería dicir en que se me foi o tempo desde o aninovo ata hoxe. Apenas un par de días para lembrar con ansia e nada máis. O meu esgotamento asume que pasou un trimestre pero a miña caixa de reservas vivenciais, non. A fluidez do decorrer dos días vacila entre o desexo de que pasen e a necesidade de que todo vaia máis lento. O luns necesito que sexa venres e, aos venres, pouco lles pido máis que lentitude para gozar dunha fin de semana que non adoita ter nada de extraordinaria e na que cumpro, sen precisalo, horarios de entre semana. E chega abril.

O que creo que quero cando é luns é que sexa venres pero non o do futuro senón o do pasado. Voltar atrás. E quero facelo porque me angustia gastar o tempo, o meu, o da miña vida.

No último aniversario, alguén trouxo un regalo dentro dun sobre de avión. Sorrín e preguntei de onde saíra. Facía moito tempo que non os vía. Quen o trouxo puxo mala cara. O agasallo era o que ía dentro. Eu só amosaba curiosidade polo envoltorio.

Na casa dos mariñeiros de altura, os sobres de avión mercábanse por ducias. Penso que os últimos que mercamos custaban 5 pesetas. Logo meu pai enfermou e os sobres non fixeron falla para nada. Aínda que non o fixera, poucos máis había gastar. As novas tecnoloxías, afortunadamente, achegáronnos máis a eles e o xeito de comunicarnos mudou case de xeito radical -aínda que non hai tecnoloxía que salve determinadas distancias-.

O papel é moi fino. Alguén me dixo que para que non pesen. Por dentro son azuis. Dixéronme que para que non transparenten. Levan unhas raias azuis e vermellas polos extremos. Diso non me comentaron nada. O papel no que se escribían tamén tiña que ser moi fino, delicadísimo. Miña nai usábao con pauta e cando choraba enriba del, a liña desdebuxábase.

Cando era nena pensaba que se chamaban así, sobres de avión, porque había que dobralos e darlles forma. Supoño que cría que un avión de papel podía chegar dun barco a outro, atravesar o mar. Pero nalgunhas vidas todo adoita ser menos poético, máis ruidoso e os bicos de papel caendo do ceo das Malvinas estaba lonxe, moi lonxe da realidade.

Cando meu pai regresaba, traía todas as cartas gardadas nunha carpeta azul de tacto suave. Pedíalle as miñas porque as quería volver ler. Tiñan debuxos, pequenos textos e explicacións peregrinas sobre calquera cuestións que se me ocorrese naquel momento. A miña cabeza de nena entendía que miña nai tiña a pouca delicadeza de non avisar con tempo. De súpeto, dicía que había que escribir que ían vir buscar o paquete. Eu facía trampas. Mandábame escribir unha ao día durante os que faltaran para envialas. Tres días? Tres cartas. Catro días? Catro cartas. Eu escribía todas a mesma tarde e aforraba as demais para as miñas cousas, logo íallas racionando a miña nai e ela pensaba que eran frescas.  

Ela non era coma min, tampouco o é agora. Escribíalle unha carta case a diario. Poñía a data arriba á dereita e contáballe as súas cousas. Se non a remataba ese día, ao retomala, poñía a nova data e continuaba. Pensei moitas veces se era un xeito de dar explicacións sobre o que facía coa súa vida mentres meu pai estaba ausente ou se era o xeito que tiña ela de traelo canda nós a casa. Era como telo presente, como facer o resumo do día dos que estamos sempre aquí, en terra.

As cartas foron desaparecendo ata que xa non tivemos que mandar máis. Agora, ao parecer, tampouco o fan. Poden falar por teléfono, enviar mensaxes de texto e correos electrónicos. A nova comunicación asume a inmediatez da que se carecía antes e miña nai non tería xa que poñer a data arriba á dereita porque iso xa o fai o teléfono só.  

Aquel papel delicado sostiña a rúbrica de Rosalía, preciosa, chea de matices.

Non sei que fago en abril. Cheguei como tantas veces a tantos lugares, sen saber moi ben onde estou nin se quero estar. O que si sei é que veño dun tempo de cartas en sobres de avión que ían parar aos barcos no medio do mar. Ninguén sabe onde é o medio do mar. Excepto quen perden aos destinatarios das cartas nel. A eles, a elas, todo o meu cariño. Sempre.

Comentarios