Opinión

O banco

Sentaban tódalas tardes no banco de madeira que o concello dispuxo, á súa petición, na beirarrúa. Estaba a carón do único paso de peóns da aldea. Situación casual á vista de todos; argallada ao milímetro como quedou claro cos anos. Pasaban nel o tempo necesario para repousar un anaco ata poder retomar a marcha e dar pequenos paseos. De esquerda a dereita e viceversa varias veces. Falaban entre eles pero non moito e algunha vez paraban a coller auga na fonte.

A primeira vez que pintaron o paso de peóns foi un acontecemento para a veciñanza. Era como se, de súpeto, chegara a civilización ata alí. Pasaban a ser peóns de pleno dereito con prohibicións e obrigas expresas. Había quen percorría ducias de metros a maiores para cumprir e quen cruzaba en calquera sitio pero sen poder evitar un sentimento de certa ilegalidade. Era a rebeldía dos viandantes fronte quen lles afeaba o xesto: Para iso que non puxeran nada!

Os primeiros meses os coches atopaban sorprendidos o pintado na estrada e, aínda facendo caso del, non reaccionaban a frear a tempo. Tamén había quen non llo quería facer e deixaban a xente a medio cruzar. O caso é que unhas raias brancas sobre fondo negro supuñan un signo inequívoco de avance, algo así como sentir que se existe porque se che ten en conta. Esa necesidade de cumprir normas para formar parte do sistema, iso que parecía ser parte do proceso de desanimalización.

Eles seguían alí cada tarde. Non utilizaban o paso porque ían de esquerda a dereita pola mesma beira da estrada. Contaban os coches e cando pasaba alguén camiñando ao seu carón era informado da cantidade que levaban ese día, das persoas que cruzaran o paso, dos coches que non pararan…Incluso coñecían as rutinas de algúns deles: Comeza a traballar a tal hora, regresa a esta outra, este mes debe estar de vacacións, quen non vén nunca por aquí é o fillo de fulano, aqueloutro tivo unha pequena que agora levan cadeira no coche… Podería semellar unha intromisión na vida dos demais pero realmente era un pasatempo fugaz e inofensivo de quen aprenderon a tirar conclusións que nada lle importan pero que tampouco someten a ninguén a xuízo. Preocuparse dos demais, ao fin, tamén forma parte do feito de ser civilizado. Meterse na vida dos outros é unha tarefa de maior exixencia e dun calado que nada tiña que ver coas ansias daqueles dous amigos.

Ao paso de peóns, co tempo, pasoulle o mesmo que ao banco e é que se foi gastando ata quedar imperceptible o primeiro e escangallado o segundo. Non obstante, eles ían cada tarde ata alí e falaban pouco e agardaban moito a que alguén se dispuxera a cruzar polo paso de peóns para preguntar como lle ía, para contar algunha historia ou para lembrar todo canto fora e xa non era. Sempre igual, cada tarde, menos os días de temporal ou unha tempada na que deron en botar a partida con outros compañeiros. Pouco durou.

Co banco xa repintado, pediron poñer unhas alzas nas dúas patas traseiras porque o chan seica lles estaba desnivelado. Di quen os viu que cos novos centímetros de elevación parecía que ían ir de fociños (pero nunca foron).

Acostumarse a cruzar polo paso de peóns é algo tan sinxelo como pouco útil en lugares onde só hai un e, polo tanto, o individuo vese na obriga de cruzar por onde mellor conveña ao seu destino, esa especie de adianto a medias que non ten nin nenos da escola que o pasen. Sentían que estaban no mundo grazas ao código de circulación pero non estaban, ou estaban só un pouco ou dependía da intensidade coa que se percibiran ese día as raias.

Ás veces a vida pasa contando automóbiles ou indo dentro del coa cabeza en cousas moi urxentes e estresantes que nos impiden levantar a man para saudar a dous amigos que non teñen redes socias nin teléfono móbil. Outras, moléstannos as preguntas sobre a nosa rutina pero exhibimos o cuarto no que durmimos cada noite, enviamos bicos a descoñecidos e desexamos o mellor a quen nunca tivemos diante. Tamén é certo que, en ocasións, parece que todo nos sobra ata que nos falta.

Ao parecer, descabalgouse fai pouco un dos chanzos. Partiu unha táboa. Caeu o verniz.

Supoño que non percibimos aquilo para o que non fomos educadas e non nos decatamos de que o que nos permite ver o banco desde fai tempo é que ninguén coida xa daquel inexistente paso de peóns.

Comentarios