Fernando sae ás presas. Baixa os chanzos de dous e dous e únese á conversa. Disimula e sorrí. Os meus amigos saben facer moi ben ambas cousas. Vexo para el, pensativa. Minutos antes deixara no que damos en chamar consigna, un presente para Dani e Delia. Fai moito tempo que non os vexo. Demasiado. Como a tantas persoas que estraño a miúdo e coas que manteño conversas imaxinarias. Tanto é así, que cando estou con Tareixa, con Roi ou con Sara dubido se xa lles contei o que lles estou a dicir ou se é a primeira vez que o escoitan. A súa paciencia fai que, sexa como for, poñan atención. Sorrín e dan bos consellos, fanme rir. Roi, normalmente, acende en min a chispa da creatividade, todo é un bulir de ideas, de proxectos. Está vivo, moito máis do que o estou eu. Tareixa dáme paz. Conta con calma situacións divertidas e lémbrame que sempre é cara adiante a vida. A súa determinación prodúceme arroubo. Sara é a dínamo de calquera bicicleta. Non coñezo a ninguén con tantas raíces pousadas na memoria. Para conversar con ela unha ten que ser capaz de controlar as elipses e as analepses, a retranca e a ilusión.
Vexo pouco a moita xente que quixera ver máis porque non teño tempo. Nunca o teño. Tampouco elas, eles.
Cando esta columna se publique levaremos máis da metade de xaneiro, vivido. Eu, que aínda estou pensando en se darei tragado unha ducia de uvas entre a Covid e a sidra, voume pór, dun chimpo, en febreiro. Sen decatarme. Tendo só como testamento vital as miñas obrigas laborais cumpridas. Axenda riscada como único síntoma de ter pasado por aquí.
Lúa tamén leva a conta dos días. Nun calendario feitiño e pequeno, vai trazando sobre os números o tempo que pasa. Decateime de que non o fai a día pasado senón presente, como se ese acto a fixera consciente do momento no que se sitúa. Medrou moito. O paso do tempo percíbese neles con máis forza. Sei que me movo porque eles o fan. Penso en dicirlle que de pícara a tiven no colo mais non o fago porque esa nena xa non é o bebé do regazo. Debuxa o que eu considero unha muller e ela un neno con mandil de cociña. O meu cerebro interpreta o pasado mentres que as súas mans debuxan o futuro. Un a cero. Gaña Lúa.
Despídome e marcho apurada. E lembro aquela frase que me dicían de adolescente: procura que a onde vaias, chegues.
Deixei mil cuestións pendentes para as vacacións de Nadal. Enfermei. Once días sen saír só conseguiron aumentar a miña ansiedade. O tempo que escapa. Os amigos que non verei, as viaxes que non farei, as obrigas que quedan postergadas.
A maior preocupación deses días non foi a miña saúde senón o tempo que a falta da mesma me ía roubar para producir. Dáballe ao meu corpo de prazo ata o día sete de xaneiro mentres, febril, pensaba en como podería converter ese gastar de horas en inversión. Non lle permitía ao meu corpo enfermar. Que cruel. Pero enfermou igual e tiven que parar. Escoitalo. Durmir a demanda. Quedar sen voz. Ter a convicción de que me ía estoupar a cabeza. Aumentar o desasosego dos días perdidos. Sentirme culpable. Querer chegar a todo e non chegar a nada.
Cara os derradeiros días, asumín o desastre e, entregada, lin moito. Saber que nada me salvaría daquela reclusión fíxome consciente da liberdade que tiña. Non precisar escusas para rexeitar compromisos, nada do que pasara fóra do meu espazo de curación ía comigo, non estaba para ninguén, non podía coidar, as miñas mans non chegaban a todos lados. Sentinme culpable e aliviada á vez. O tempo era meu. Reencontreime co pracer de ler devagar, sen ter que pechar o libro no mellor momento, fuxindo da necesidade de cuestionar. Gravei audios para converter as conversas imaxinadas en reais e tiven sempre que o precisei atención do outro lado da porta e do teléfono. As miñas mans pertencíanme e pasaba as follas enferma, entregada e feliz.
Fernando desliza no meu bolso o agasallo que deixara alí para Dani e Delia. Debería térllelo entregado antes do novo ano, igual que o pano que bordou Mari para D. Igual que os bicos que quedaron aquí para as miñas amigas.
Tere camiña con dificultade e únese ao grupo. Sorrí e disimula a dor que trae. Logo véxoa marchar amodo. Ela sabe que estes días vaise impoñer a vida lenta. Hai algo nesa idea que me provoca envexa. Sorrío e disimulo. Despídome e marcho a correos apurada e lembro aquela frase que me dicían de adolescente: procura que a onde vaias, chegues.
