Opinión

Lanternas

Chalana e lanterna sen motor nin balbordo. Preto das pedras, un home pola noite anda tras das nécoras. Eu isto non o sabería de non ser polo avezado acompañante que me protexe do medo da noite e das pequenas ignorancias cotiás. O primeiro procura garantir a supervivencia física e o segundo a adaptación ao medio. 

Algunhas veces o medio é hostil por ignorante, outras éo por agresivo, por violento.

O señor achégase moito á auga, deixa caer o corpo desde a chalana e penso que podería caer en calquera momento. Se cae, chamarei ao teléfono de emerxencias ou, se cadra, tirareime ao mar. Sería absurdo facelo. A miña forza acadaría a sacar a bolsa coas nécoras pero nunca ao mariñeiro que, entre tanta negrura, non sabería intuír se gordo ou fraco. Chamaría a emerxencias e diríalles que acababa de caer ao mar un home de complexión escura, que o seu foco deixou de alumear na superficie e que agora esa luz proxéctase desde o fango barrento. 

Se eu decidira camiñar soa a esas horas da noite, varias voces me advertirían do perigo de facelo e da miña ignorancia sobre as súas consecuencias. Procurarían por min plans alternativos como que sería mellor que madrugase ou que fose antes do xantar porque nesas horas xa hai xente polo camiño. E a min, a quen enchen de rabia estas recomendacións, paréceme necesario telas en conta e fago caso. 

Non sabería dicir se é o mesmo aplicar consellos que obedecer mais a min, por momentos, parécemo. Obedezo non por compracer senón porque realmente sei que o perigo está aí. É certo: unha muller soa camiñando pola noite está sometida á dúbida de non saber se pode ser asaltada, abordada ou violentada. Por que o barqueiro pode entregarse sobre a auga, subir, baixar, sortear as ondas e ninguén o advirte?

Por que el poderá logo coller o seu botín e marchar tranquilo cara a súa casa moito máis tarde ca min? Por que intúo olladas de desaprobación cara a miña actividade e non cara a súa? 

O barqueiro segue coa súa teima. Vai frío. El resólvese aos poucos. Os remos lévaos recollidos. Se eu subira a unha barca tamén me advertirían?

Unha nova recente nestes días informa do aumento das vendas de produtos de autodefensa como os aerosois. As súas compradoras son mulleres. Asumimos a necesidade de portar un obxecto, por mínimo que sexa, que nos faga diminuír a sensación de medo, que nos permita sentir que, chegado o momento, temos algo co que conseguir gañar tempo, co que non perder a perspectiva, co que loitar. 

As vítimas están perdendo o medo a visibilizar os ataques. Xa non se impón o silencio como única saída. A vergoña e a autoculpabilización comezan a dar paso á consciencia sobre a realidade que nos habita, mellor aínda, coa que cohabitamos

Este aumento de vendas non se debe, por suposto, a cuestións azarosas ou banais, senón ao aumento da visibilización das agresións sexuais nos medios de comunicación pero, sobre todo, das denuncias que as agredidas e o seu entorno fan circular a través das redes sociais. Apuntan persoas expertas que non se trata dun aumento de casos senón de denuncias. As vítimas están perdendo o medo a visibilizar os ataques. Xa non se impón o silencio como única saída. A vergoña e a autoculpabilización comezan a dar paso a consciencia sobre a realidade que nos habita, mellor aínda, coa que cohabitamos.

Somos ese 50% da poboación que temos que repasar o camiño de regreso a casa. Buscar as zonas iluminadas. Non perder de vista a copa, o móbil. Simular conversas polo móbil. Apurar o paso ata a fatiga. Sentir a respiración de alguén na caluga. Mirar cara atrás unha vez, dúas, tres. Preguntar polo sistema de bloqueo das portas do coche. Empregalo. Sentir medo por quedar sen batería no teléfono. Notar esa carreiriña de can que se dilata e parece non rematar nunca. Apartarse das olladas insidiosas. Evitar o piropo. Sorrir a medias. Apurar.

Apurar. Apurar. Lembrar enviar mensaxe ao chegar a casa. Activar a aplicación de situación real do móbil… e vivir. E intentar convencerse de que iso, xusto iso, é vivir.

O mariñeiro noctámbulo apunta co foco cara ao fondo do mar. Cara as pedras. Cara a min. Busca tranquilo aquilo que desexa. O meu acompañante advírteme de que esa pesca é ilegal. Non parece o barqueiro preocupado por saberse descuberto. El ao seu, nós ao noso.

Penso en que se cae ao mar e chamo a emerxencias aínda serei eu quen me vexa na obriga de explicar que fago alí. Nese ir fabulando, piso un caldeiro cheo de chocos. Todo polo chan. Un señor grita desde lonxe que xa podiamos pasear merda. Estouro nunha gargallada.

Aínda terei que dar explicacións eu.

Chalana e lanterna, para min, a súa é a auténtica liberdade.

Comentarios