Os cabalos baixan á praia pola noite. O branco non sae ben na fotografía porque parece camuflarse entre os destellos últimos do sol sobre a auga. Dúas fotos, tres. Non o consigo. O castaño, pola contra, loce impoñente e caprichoso. Quere desfacerse da corda que o amarra ao seu dono, dálle tiróns improvisados e xoga ao despiste mais non o consegue. A man que o sostén parece pouco dada a concesións e moi afeita aos trucos dun cabalo pelexón. O clariño é dócil, lento, recatado. Pasea con desgana pola auga, déixase levar.
A pasada semana anunciaron que se van producir recortes no subministro de auga. Non sei se serán por franxas horarias, por zonas ou por cantidade de caudal. É lóxico se temos en conta que de onde non hai non se pode sacar. Nada que engadir a iso, mais non se trata de resignación senón de tregua.
Cando era nena, na escola falábannos dos problemas que tiña África coa escaseza de auga. Quedaban moi lonxe de aquí tanto o continente como os seus problemas hídricos. Tan lonxe como para non ver o rápido que se percorren os kilómetros da carestía e o axiña que se pode estar, uns anos despois, nunha situación realmente preocupante.
Mentres isto acontece vexo cos meus propios ollos como un individuo lava a súa piragua nas duchas públicas dunha praia. Unha volta, outra. Varias pasadiñas. Seica que é moi importante sacarlle o salitre para que non se lle estrague. Quizais debería deixar de metela na auga do mar para que non se lle encha de sal. A min a súa piragua dáme igual, a auga que leva 20 minutos vertendo, non. Ao rematar, dúchase. Normal! Leva máis dun cuarto de hora suando. A cousa pode rematar mal pero faino regular porque decido non dicirlle nada. Non pertenzo ao concello no que está a acontecer esta situación mais iso non me impide saber que hai un bando que prohibe este tipo de accións, é máis, ao parecer, íase cortar o subministro de auga das duchas dos areais pero o certo é que as duchas seguen a verter auga constantemente. Igual aínda non lles deu tempo, quen sabe. Tamén pode ser que xusto esa praia lles quedou atrás. O ser humano non é infalible. Sabémolo ben. Obviamente, un home pequeno, nunha ducha pequena, nunha praia pequena, non vai solucionar o problema nin vai ser el o culpable de que baixen os niveis do embalse pero trátase da actitude. Unha actitude, por certo, que imaxino que se reproducirá ao longo das praias do país.
Uns días despois, unha muller quéixase con moita incomodidade de que os cortes da auga da traída vanlle obrigar a reprogramar o sistema de rega do xardín. Nin o que supón a seca para o ecosistema, nin as preocupantes vagas de calor, nin sequera cales son as causas de que se impoña o racionamento da auga. Non. O xardín. Ninguén podería imaxinar o difícil que é para unha familia ter que configurar os aspersores para que o céspede luza verde bonito. Verde herba que quere comer unha vaca. Verde repolo para o caldo. Verde millo que dá espigas que dan fariña que se trilla e que comen as galiñas que dan ovos. Verde bosque. Ese verde. Ese é o que importa por unha cuestión tan lóxica como loable: porque é o seu.
Temos un problema grave que non pasa só por diminuír o consumo de auga, senón por analizar as causas da situación de seca
Que a auga é un ben escaso comezamos a sabelo a golpe de realidade. Parece que os coñecementos que non adquirimos a través da experiencia, non son válidos. Era preciso chegar ata aquí para sabelo? Tiñamos que ver a seca na porta da casa para valorar o que representa a choiva? Ten que estar a billa a deitar catro gotas para saber que o grifo aberto mentres lavamos os dentes é un dispendio absurdo? Ten que chegar a ser escaso un ben para que o comecemos a valorar? Non podemos facer as cousas desde a consciencia? Temos que vivir actuando a golpe de bandos, normas ou leis?
Por desgraza, nin o señor da piragua nin a señora do céspede son unha excepción. Non sei se ata o punto de constituír a norma pero, desde logo, temos un problema grave que non pasa só por diminuír o consumo de auga senón tamén por analizar as causas desta seca e traballar para minimizar as consecuencias.
Chega agosto. Volvo aos cabalos e penso na sorte que teñen de poder meterse no mar. Eu tamén a teño pero non esquezo que ningún dos dous podemos beber a súa auga. Somos como a piragua. Estragámonos por dentro.
