Soamente coñecendo a mulleres aprendín sobre o amor, sobre esa parte do sentimento que é espellismo colectivo e construto social e sobre esa outra, tan nosa, xenuína e asalvaxada que fai tremer ata a parede máis rexia do noso ser.
Amei moito ao longo da miña vida, pero agora, pasado o ecuador da trintena decateime de que todo foi unha escola da que aprendín a que non sempre me amei a min e a que sempre que amei, amei moito pero non sempre amei ben.
De cada muller que me deixou entrar e de cada muller que me dixo non aprendín que o amor non é tal se o buscamos, que o amor non é tal se é un entretemento para despistarnos dos nosos soños e proxectos, que o amor non é tal se é instrumento de control, que o amor non é tal cando é droga, ansiedade, tristura e subidón repentino.
O problema desa droga á que falsamente chaman amor é que a xeramos nós mesmas porque nos parece que é gratis, legal e que podemos consumir toda a que queiramos. Con todo, deteriora a nosa saúde porque nos mantén enganadas, pensamos que é amor pero o amor nunca é droga, é equilibrio.
Ás veces pasa co amor o mesmo que co feminismo: poñémoslle ese nome a cousas que pouco teñen que ver con eses termos, mantémonos de xeonllos ante falsos ídolos que nos piden que sexamos fieis e leais a todo e todos menos a nós mesmas, rezamos para que cheguen medias laranxas ou salvadoras e salvadores pero, señoras, na vida non é necesario ser oráculos, é suficiente con saber que podemos salvarnos nós mesmas e que en ocasións non hai que salvarse de nada nin de ninguén porque o importante non é chegar a Ítaca senón pasar unha boa viaxe, chea de aromas, leccións, praceres e sabedoría.
Das mulleres que amei aprendín outros xeitos de vivir o amor, a sexualidade, o goce, o afecto, a lealdade. Aprendín a non idolatrar e a que non teño que vivir en comuñón con ninguén e si facelo en compaña de quen desexe. Das mulleres que amei aprendín a que non cheguei aquí para sufrir nin para renunciar a min mesma nin aos meus desexos, sempre lícitos pola sinxela razón de seren desexos.
Señoras, e tamén señores, se o están pasando mal non se apuren porque aínda que a tormenta sexa tan terrible e o dó sexa tan espantoso como ir á praia e non poder bañarse ou ir ao cine e non poder comer flocos de millo todo o que arde ou remata trae consigo un novo comezo de liberación e crecemento.
Aprendan, canto antes, a que se non hai correspondencia, se hai crueldade e se doe esa non é a festa do amor. Mellor entón saír da sala de festas, pechar a porta e seguir camiñando, non cara a Ítaca, máis ben cara a que consideremos a propia festa do amor.
