De pequena gustábame ler libros e ver películas que se contiñan a si mesmos, seguramente por iso A Historia Interminable de Michael Ende é un dos meus libros preferidos.
Se lembrades, nesta historia o reino de Fantasía atópase en perigo, pois as persoas e animais que o habitan, así como os seus lugares, están comezando a desaparecer para deixar paso á temible Nada.
Algo así sucede hoxe: os algoritmos miden todo, dirixen as nosas miradas cara a onde se supón que temos que mirar, infórmannos do que nos gusta ou debe gustar e o auténtico vai desaparecendo para ir deixando paso a unha Nada prefabricada, toda igual, branca e luminosa, con tinturas decorativas de multinacional sueca, rechamantes pero de baixa calidade e escasísima emotividade; unha Nada aséptica na que cousas como aqueles carteis de pratos combinados dun bar non existen, na que pasamos de facer a permanente no salón de peiteado de Visi ao alisado xaponés con keratina de calquera influencer, na que o rock, o jazz e os e as cantautoras son criaturas mitolóxicas.
Sen salas de música a casa queda sen cimentos, as persoas amantes da música sen refuxio e quen traballan na música sen sustento
Fai pouco paseaba con alguén especial e quixemos ir comer un deses pratos combinados, facíanos graza e tiñamos fame. Camiñamos cara a rúa na que estaba ese bar, o típico sitio con cadeiras algo incómodas, enchufes amarelentos, cartas plastificadas cos bordes gastados e música de Luis Miguel de fondo: non o atopamos, pechara. No seu lugar os vidros cheos de carteis cun escandaloso anuncio de “Se alquila” dunha das inmobiliarias máis preeiras de toda a cidade (si, desas que cando che ensinan un piso admiten que buscan inquilinos con “perfil Inditex”).
Miramos a unha para a outra e seguimos camiñando, esa rúa, a do bar dos pratos combinados era unha depresión, faltaba soamente un blues e a choiva. Todo eran bares con nomes estilo “Lounge”, “Gastro-nom”, “Privé”, “Sunday roast” ou “By tía Carmen” (obviamente non podo dicir os nomes reais pero encántalles poñer algo en inglés e logo engadir algo rematado en -iño/a porque así parécelles que mesturan o fashion coa terra). Todos os locais tiñan a mesma decoración carente de alma humana.
“O algoritmo”, pensei e coido que non pensei mal, pasou o mesmo no mundo da música que o que sucede con determinado tipo de hostalaría, que parece que os lugares que sintonizaban co público sen intermediarios como o eran as salas de concertos son devoradas por esa temida Nada, igual que sucede en Fantasía.
Non só queremos música que encha estadios, queremos música que soe milleiros de veces nunha sala
Sen salas de concertos non existirían moitas e moitos dos artistas da música que fan agromar a alma do noso pobo, non teríamos a esas persoas que escriben cousas que logo cantan e nos curan, porque si, porque son terapéuticas, porque os mundos, de Yupi ou de Fantasía son reais aínda que a Nada nos berre o contrario.
Sen salas de música a casa queda sen cimentos, as persoas amantes da música sen refuxio e quen traballan na música sen sustento. Os barrios son menos barrios e máis espazos baleiros.
Falábamos despois do relevo na canción de autora no noso país, nun país mergullado na era do trap e do reguetón na que esas cancións de autora sobreviven soamente cunha guitarra como arma e gañando vixencia entre persoas altamente sensibles e aquelas que queremos fuxir cara a Fantasía afogadas pola presión neoliberal: hai un público para cada cousa, dirían moitas persoas, pero o certo e que nas nosas cidades o tipo de hostalería que están a impornos ao igual que o tipo de vivendas que están a impornos tamén fan que unha parte do público sexamos aniquilada.
Faltan medios e políticas, falta a cultura suficiente para ser conscientes de que non só queremos música que encha estadios, queremos música que soe milleiros de veces nunha sala de concertos, sen algoritmos, sen intermediarios.
Sucederá aquí como en Irán, onde bailar é considerado por lei un “acto indecoroso”?, sucede aquí que o que berra por sobrevivir e seguir creando barrio, cidade e cultura resulta tamén indecoroso para os poderes fácticos de cada cidade?... Eu non sei, pero como diría Silvia Penide: “Y me vuelvo Gene Kelly y bailaría en Irán por volver a girar, a la par”.
