(Na penumbra do seu escritorio. Hai unha luz vermella sobre a mesa) ¿Que me din que me apoiei en testemuños estereotipados, que non ofrecín as garantías necesarias porque vulnerei o principio de contradición e que non respectei os dereitos de defensa? ¿A min? ¿Dinme iso a min? ¿Dinlle iso ao Tribunal? ¿E aquela letrada que denunciou, dirixíndose a min, que se producía indefensión ao limitar os interrogatorios e a exhibición de documentación? Eu, que conste, son fiel ao artigo 117 da lei suprema do Estado, aquel que di que os xuíces deben ser independentes, inamovíbeis, responsábeis e sometidos unicamente ao imperio da legalidade. Ese son eu. Firme e serio. Escrupuloso e cumpridor. Sobrio e puntual. E moi considerado e deferente. Si, eu son todo iso e moito máis. Porque tamén son correcto e moi atento. Por iso aínda me doen hoxe as palabras daquel impresentábel fiscal anticorrupción —non quero dicir o seu nome— que dixo que eu era un perfecto ignorante e que tiña unha absoluta mala fe. ¿Eu? ¿Acaso eu non fun sempre un xuíz independente e imparcial? (Entra unha chamada no seu teléfono móbil) Dígame, señor Secretario. Si. Voulle ditar unha cita de Piero Calamandrei. Si, o clásico italiano. Un xurista socialista, cunha gran obra académica. Déalle vostede forma á cita e fágaa pública xunto co documento que xa obra no seu poder. Interésame moito. Xa sabe, as hienas non deixan de estar sempre á espreita. O drama do xuíz é a soidade; porque el, que para xulgar debe estar libre de afectos humanos e colocado nun chanzo máis alto que o dos seus semellantes, dificilmente atopa a doce amizade, que esixe espíritos colocados ao mesmo nivel, e se ve que a tal amizade se lle aproxima ten o deber de esquivala con desconfianza, antes de ter que decatarse de que só a movía a esperanza dos seus favores ou de ouvir que é censurada como traizón á súa imparcialidade. Déalle vostede forma a todo. Xa sabe vostede que vivo un momento difícil. Si, unha parte considerábel do pobo está moi alterada. Non, a min non me afectan as ameazas. Sei moi ben onde estou. Para iso están os amigos. Non podo albiscar o futuro. (De repente ponse a rir ás gargalladas) Non, non penso ler ao parvo de Thoreau. El foi quen intoxicou a Gandhi, que era un pailán, e a Martin Luther King, outro bo peixe. Só me interesa a miña propia integridade moral, a miña propia fortaleza, e actuar na normalidade do sistema. Lembre que eu son fillo de militar. ¿Que me preocupa a imaxe social da xustiza? A culpa é dos medios de comunicación que se reclaman progresistas. Sempre din o mesmo. ¿A xustiza como unha casa de cristal? Eu estou namorado da xustiza, meu amigo. Unha xustiza deseñada para un Estado democrático articulado, flexíbel e inclusivo. (Volta rir ás gargalladas) Que teña boa noite, señor Secretario. Mañá, a primeira hora, falarei co Presidente. (Remata a chamada e comeza a rebulir o silencio. Abre, paseniño, un caixón da súa mesa de traballo) Aquí estás. Unha reliquia. Perfecta. Familiar. Vina unha vez naquela man tan querida. E agora está na miña. (A luz vermella cobra a intensidade dunha labarada solar).
