A elevada inflación de prezos é causada polo incremento da masa monetaria nos últimos anos na zona que nos atinxe a Eurozona, pero tamén nos USA ou Reino Unido. Inflación nin causada pola guerra nin pola suba dos prezos da enerxía, que ten explicacións complexas derivadas do mix enerxético e o sistema marxinalista de prezos como xa explicamos noutras ocasións e que vén de fai anos; nin os do petróleo, que xa viñan subindo dende antes da guerra como ben lembrou fai uns días o presidente Putin. E como ser que no caso da veciña Suiza ou no Xapón esta non supere o 3%? O caso suízo é especialmente rechamante porque ao ser un país que se atopa rodeado doutros que usan o euro, tan dependente do petróleo e das materias primas como os seus veciños, que pasou a Covid igual cos demais, quizás deberíamos supor que estaría afectado pelos mesmos problemas de inflación que estes. Pero non, Suiza non usa o euro nin fixo uso das mesmas políticas expansivas ca nós e a consecuencia é unha moita menor inflación. E malia ter unha inflación por debaixo do tres, hai uns días endureceu aínda máis a súa política monetaria para tentar controlar o que para eles é unha inflación case inaudita. O petróleo, de feito, non subiu tanto. En dólares está máis barato que en 2008, o que variou é o noso tipo de cambio, en 2008 un euro era 1,60 dólares e hoxe 1,05. Fagan as contas e verán que foi a nosa moeda a que se depreciou, e por tanto en euros é máis caro o petróleo e outras materias primas, incluso fronte ao tamén inflado dólar, e que o petróleo en dólares axustados á inflación está ben máis barato que nos comezos da gran crise. Se non cambian as políticas monetarias é case seguro que o euro non vai mellorar a súa cotización. Draghi e Lagarde crearon diñeiro da nada (incluídos os Fondo Next Generation) de todas as formas posíbeis, convencionais e non convencionais (que son un eufemismo para a compra de todo o lixo que teñen os bancos nos seus balances) e agora vemos as súas consecuencias en forma de prezos do gasoil. Tamén apostamos por producións de enerxías verdes e vemos a consecuencia no recibo da luz e nas maltreitas contas da nosa industria. Non vou discutir a pertinencia destas políticas, mesmo puidese ser que tivesen xustificación, pero a efectos económicos dá igual que tivesen ou non ou que as intencións fosen boas, os efectos van ser os mesmos e xa o estamos notando na suba dos prezos.
A suba de tipos de xuro é inevitábel, súbaos ou non o BCE, dado que de persistir a inflación, e non hai trazas do contrario, os prestamistas terán que aplicar unha prima aos préstamos para cubrir a suba dos prezos. Loxicamente ninguén vai prestar ao 3%, por exemplo, se está prevista unha inflación do 9% a medio prazo. Sexa o prestamista un banco que lle empreste a un particular ou un fondo de pensións que lle preste ao goberno comprando débeda quererán cubrir cando menos a inflación prevista a medio prazo. A única alternativa sería que o BCE siga a monetizar débeda de forma indirecta comprándolla aos bancos, alimentando aínda máis a inflación. Lembremos que o BCE non pode adquirila directamente. No que si teñen razón os críticos da suba de xuros é en que tal medida vai forzar unha recesión. Gustaríame moito equivocarme neste punto, pero o que nos ensina e teoría económica e a historia é que alterar á alza os tipos conduce case con total seguridade a reducir as taxas de crecemento económico, podendo transformalas incluso en negativas. O único bo disto é que o sabemos, e sería por tanto convinte comezar a prepararse para novos escenarios económicos de austeridade e recorte. Por moito que nos desagrade ou por moito que protestemos pouco podemos facer. Que llo pregunten aos gregos de que lles valeu. É máis intelixente anticipalo e estar preparados na media en que poidamos.
