A principal sensación que nos deixou o debate é o nada afeitas que estamos a recibir nas nosas pantallas un encontro dialéctico de contraste entre aquelas que queren asumir a alta responsabilidade de guiar o presente e o futuro do pobo galego.
Se este diálogo é pedra basilar en democracia, vólvese determinante nese intre en que a cidadanía debe comprometerse co seu voto.
E neste proceso de reaprender a desconfinar o pensamento, comprobamos quen domina a capacidade de dialogar e quen só sabe pontificar en monólogos ben adobiados por equipos de asesoramento e comunicación.
Fronte a un Feijóo nervioso, ancorado na defensa dun pasado de once anos onde as palabras non ditan feitos e sen propostas ilusionantes de futuro, a audiencia comprobou como a candidata do BNG, Ana Pontón, con empatía e convicción, compartía un proxecto integral, inclusivo e solvente de país, nado da raíz do pobo, coa expectativa de facer renacer unha nova Galiza.
As mentiras de Feijóo teñen as patas moi curtas e o nariz moi longo. Comprobámolo reiteradamente nese mal hábito seu de enumerar cifras que nunca teñen correlación na realidade. Un discurso ficticio que volve o seu lema “Galicia, Galicia, Galicia” nun “Fume, Fume, Fume” ou “Leria, Leria, Leria”.
Mais, para alén das súas cifras que xa ninguén cre, esquecéronlle algunhas ben realistas para as que si cumpría explicación.
Refírome, por exemplo, ás que acaba de ofrecer Intermón Oxfam que falan de que máis de 530.000 persoas no noso país, o 19% da sociedade galega, está no limiar da pobreza.
Ou tamén ás do recente inquérito electoral do CIS que fixan a posición da Galiza actual nun estado peor que hai catro anos para o 30,8% da poboación galega e igual para o 44,7%. Velaquí o relato dunha Galiza parada e dun Presidente da Xunta que dimitiu da defensa dos intereses galegos.
Porque sen presente non hai futuro, este 12 de xullo reiniciamos a marcha cara a unha nova Galiza.
