Houbo un tempo de crise en que nos engaiolaron coa posverdade como sinónimo dunha nova mentira.
Hai agora un tempo de crise maior en que nos hipnotizan coa nova normalidade. Está por ver o sinónimo que o dicionario da realidade lle concede.
Este distancia do que verdadeiramente precisamos, as persoas, a socialización coa nosa xente, as apertas e os bicos, está a esclarecer fendas dunha vida sentenciada polas políticas neoliberais do Partido Popular.
A pandemia sanitaria e a desolación colectiva provocada polo coronavirus é o espello que delata un sistema que nega os dereitos das persoas, da clase traballadora, das vulnerábeis, do medio natural, da capacidade de decisión dos pobos, da cultura da participación, da vontade dialogante e da sostibilidade fronte ao criterio produtivo e economicista.
E as nosas incertezas medran cara á nova normalidade, para uns descoñecida e para outros réplica da que nos troxuxo até aquí.
O presidente Feijóo chama pola urxencia desa nova normalidade fóra do estado de alarma. Mais preguntámonos cal é a súa e para que.
Porque foi falar da necesidade de pór data ás eleccións e escurecer a transparencia da información oficial do impacto en doentes e mortes por coronavirus.
Mentres tanto, escoitamos a atención primaria demandar medios para avanzar no desconfinamento e prepararse para calquera novo andazo. Lemos que o Sergas gastará este ano máis de 700.000 euros en capeláns na sanidade pública ao tempo que rescinde contratos de persoal sanitario. Ou impón o loito aos presentadores da TVG cando antes lles prohibiu vestir de negro como símbolo dos máis de 100 venres negros que levan reclamando veracidade informativa.
As présas nunca foron boas compañeiras. E a urxencia de Feijóo non parece responder aos criterios de profesionais sanitarios e científicos e, polo tanto, ao beneficio colectivo.
Non quero pensar que se trate dun novo loito da verdade.
