Opinión

Hai lugares onde non existe a primavera

Hai lugares onde non existe a primavera, onde non se fai realidade o equinoccio do entretempo, a agardada transición estacional entre o inverno e o verán.

Inverno e primavera van da man como un paseo preciso e natural cara á próxima eclosión de prolongadas horas de luz e calor estival.

A primavera é ese treito irregular, de liñas continuas e discontinuas, en que a terra se abre en sucos de intimidade para se espir e entregar xenerosa á ventura da sementeira co fin de renovar o ciclo da terra, que é o mesmo que o ciclo da vida.

O relevo que apaña a primavera na renovadora carreira cíclica do tempo sobreponse á escuridade encollida do inverno, ás friaxes murchas das sombras nas longas noites bretemeiras, das cativas horas de luz espelladas nos tellos da xiada.

A primavera é ese treito irregular, de liñas continuas e discontinuas, en que a terra se abre en sucos de intimidade

A primavera trae consigo o renacemento, a renovación, o rexuvenecemento dun tempo caducifolio. Abre a porta a unha inmensa paleta de cores e aromas no noso medio natural desde a que saúdan os amarelos das chorimas e das mimosas e os lilas dos bilitroques; inaugura o tempo da sementeira da pataca e mais do millo e é benvida a hora de botar o liño. Celebra a chegada da primavera o canto do cuco en albízaras musicais para recibir as migrantes andoriñas, ouriolos, bubelas e cegoñas, acompañadas do balbordo sinfónico das ras como parella de baile.

Mais nada fica da experiencia dos sentidos sen a primavera.

Na véspera do pasado equinoccio de primavera o ecuador celeste fixo por se encontraren Xoana e Xosé.

Xoana agardaba a fin das horas no seu inverno frío, inmóbil nunha cadeira de rodas inerte, sedente e inexpresiva, sen resposta a estímulos exteriores. Xoana habitaba as cores do loito da mudez nun niño de silencios involuntarios.

Xosé deixábase fascinar con todas as descubertas iniciáticas que achaba ao seu redor, pois acordaba á primeira curiosidade dos sentidos contrastados en palabras vivas, fugaces, que verbalizaban todo o que os seus ollos de mel abranguían con desacougo interrogador. Era preciso colocar un nome a todos os obxectos e emocións que absorbían os seus cinco sentidos.

De súpeto, Xosé reparou en Xoana. Observouna estática, inerte e non comprendeu. Preguntoulle que pasaba, por que estaba seria, por que durmía, por que non viña brincar con el, por que non falaba…

Mais nin a insistencia nin a crecente proxección da súa voz miúda eran quen de facer nacer as palabras naquela boca inexpresiva.

Entón foi cando Xosé, fitando máis de perto aos ollos adormecidos de Xoana, comezou a cantar baixiño, besbesullando e acenando como lle aprenderan na casa.

E no relanzo entre unha e outra copla, Xoana abriuse paso ao día de luz de primavera infantil, pintou un delicado sorriso na cara e continuou a dúo o fío da musicalidade de Xosé:

Este olliño pimpilín.

Este olliño pimpilán.

Este nariz narizán.

Esta boca pide pan.

Este queixo non llo dá.

Arríncate, cabalán!

Sorriron un cara ao outro, coa luzada compañeira da complicidade, para fixar a certeza da transición do inverno á primavera verificada no legado do apego ás palabras, sempre vasos comunicantes de dicires e sentires individuais e colectivos.

Máis unha vez triunfou a primavera no lugar.

Porque a primavera lúcida das palabras sempre releva o opresor inverno dos silencios.

Comentarios