Benquerido Xabier, direi irmau, como gustabas de practicar e nos aprender desde a póla maior da amizade cómplice e honesta, en abrazo desinteresado, dinme que hoxe a brétema da mañanciña pechou o libro das viaxes imaxinarias, mais non o do camiño conxunto de leccións de vida aprendido contigo.
A túa obra literaria édita e a túa contundente valía humana, vertebrada na ética insubornábel e no compromiso consecuente, nunca suficientemente recoñecida, seguirá a falar ao seu propio paso sen ti, mais inevitabelmente buscarémoste a ti no espazo interlineado persoal, en cada punto e seguido. Porque seriamos outras moi diferentes e moito menos completas de non nos termos cruzado contigo e acompañado nalgunhas das ilusións compartidas para gañarmos un futuro de noso.
Hoxe o sol non se atreveu a saír, porque sabe que marchou o mestre de escola, o vocacional renovador pedagóxico, o engaiolante contador de historias, o estudoso da tradición contadora popular, o narrador de pulso firme, o principal renovador da literatura infanto-xuvenil galega, o conversador infatigábel, o amante do cine, o convocante e axitador na construción de proxectos colectivos en defensa dos valores de identidade nacional galega, a voz contundente da conciencia firme fronte aos desleigados e renegados que alentan o retroceso da lingua galega e da cultura que con ela construímos.
Seriamos outras moi diferentes e moito menos completas de non nos termos cruzado contigo e acompañado nalgunhas das ilusións compartidas para gañarmos un futuro de noso
Probabelmente, as lembranzas de vida partillada, cando peten na porta pola noite, voltarán darnos a luz e a calor que perdemos co silencio do teu sorriso aberto e sonoro, coa inmobilidade dos teus brazos expresivos, coa túa retranca maxistral chairega.
Con certeza, os bicos de bolboreta de cada palabra túa, impresa na memoria literaria, mais tamén na nosa biografía persoal, han ser semente perenne para acordar este noso país adormentado.
E cada inverno serás nube de neve; e cada noite vixiarás desde as filantes para seres casa da luz; e cando o día nos abafe ou arrefríe vestiremos a nena do abrigo de astracán.
E cada día de verán… na túa terra serás unha cerdeira!
