Cen semanas para Sermos

Cada quinta feira, en chegando o remate da semana laboral ou programando xa os labores dun novo setenario que sucederá esa paréntese de fin de semana que sempre chega para fuxir, boto man do talonario de subscritora do Sermos Galiza para ir ao quiosco recoller un novo número do xornal impreso que relevará o anterior na lectura informativa espaciada ao longo dos próximos cinco ou seis días.

E agora que o talonario me anuncia que irei polo número 100 deste único xornal impreso dispoñíbel en galego, para a miña información mais tamén como ferramenta didáctica escolar, penso en como mudaron en min os hábitos e rutinas lectoras de prensa.

"O talonario anuncia que irei polo número 100 deste único xornal impreso dispoñíbel en galego, para a miña información mais tamén como ferramenta didáctica escolar",

A primeira lectura para poñer pé en terra chega, como microlapsos ou sucesión de flash acordador, a través da prensa dixital; unha toma de contacto coa realidade que uns poucos fabrican e converten en noticia para seren repetidas como ecoantes voces en off para que a maioría recibamos preferentemente de forma silenciosa obedecendo ao sabio refraneiro: Quen cala, outorga.

Algunha efémera paradiña, de mañá ou tarde, á procura da necesaria dose de cafeína, convida a enredar o pensamento na lectura que monoliticamente achamos en calquera estabelecemento de hostalería, eses espazos que observamos como seguen a aumentar nos nosos baixos comerciais ao mesmo tempo que pechan bibliotecas… Mais debe ser esta unha falsa percepción miña, propia de ollada miope, pois non aparece como noticia na prensa que amarga a cafeína do meu sempre traducido café con leite.

Remato axiña a posta en práctica da expresión da avoa, miro os santos das diferentes cabeceiras (que non teñen por que ser cabeceiras diferentes… ollo á orde de colocación do adxectivo que non sempre resulta gratuíta!) e a sensación informativa é tan única como simple. Ler sempre o mesmo con cativas mudanzas tipográficas ou espaciais na orde de visualización das novas, mais monolíticas perspectivas onde todo é sentenza inmutábel e irrefutábel. Se cadra, algún pequeno disfraz despistante na forma para no fondo aprehender idéntica vontade (des)informativa.

E mentres tanto os nosos pés proseguen rutinas persoais, familiares, domésticas, profesionais, e ningún dos espellos da realidade circundante en que te observas ten imaxe reflectida nas cabeceiras dos medios en papel. A abstracción dos datos macrolonxanos ceden o paso á realidade micro de aproximación. Eis a virtualidade do mundo real, reconfirmo.

"Representan o apoio comprometido para coa visibilidade da lingua e a información escrita de noso que por dereito nos corresponde e porque dan boa conta da responsabilidade activa que asumimos como accionistas, subscritoras, compradoras ou lectorado que demanda o seu exemplar semanal no quiosco".

Velaquí o tacto do papel en branco e negro a nos lembrar que calquera tempo pasado foi mellor, que o que temos e somos é gracia benevolente dese pasado incuestionábel, que os traxes chaqueta masculino son a voz fotografada de todas, que non é tempo de mudas, que non toca cuestionar nada porque o importante é vitalicio e hereditario e o medo di que o outro sempre ha ser peor, que hai que ir da man protectora de alguén de fóra, porque fóra si que saben, que hai que se conformar cun malo será, éche o que hai, que lle imos facer como únicos gritos de guerra para a cidadanía galega.

Falar. Calar. Soidade. Invisibilidade. 

E entón abanea o aire o verso de Uxío Novoneyra: De tanto calar xa falo eu só.

Porque temos moito que dicir, moito do que falar; porque non temos nada que calar nin aínda menos aceptar que nos manden calar; porque sabemos que en falando sós podemos ficar roucos e xordos nun camiño en construción; porque desafiamos a manipulación e a mordaza desde a historia que tamén contamos nós; porque sabemos, como no filme, que ninguén falará de nós cando esteamos mortas; porque temos voces e proxectos solidarios, cooperativos, alternativos, resistentes, feministas, educativos, culturais, patrimoniais, gastronómicas, lúdicas, etc. que procuran análises demoradas máis A Fondo. 

Porque temos pobo, porque acreditamos na comunidade, na cidadanía participativa capaz de quebrar as fendas para construír espazos de oportunidade e converxencia para a palabra viva e a óptica plural. Porque cada vez estamos máis porque somos máis a atravesar a porta aberta para localizar as chatas da obra e axudar a mellorala.

"Un modelo de traballo colectivo en clave de país que debe afrontar o seu futuro sen dependencias nin submisións, mais coas alianzas da casa, como sempre fixeron as mans irmás do traballo",

Velaí algunhas das razón destas primeiras 100 semanas de Sermos Galiza en papel, en convivio coa información máis actual, desde a urxencia do día a día, no xornal dixital. Un número que representa moito máis do que índice simbólico ou redondo; unha demostración do alto valor da inclusión nesa unidade seguida de ceros á dereita, que si contan e valen, pois representan o apoio comprometido para coa visibilidade da lingua e a información escrita de noso que por dereito nos corresponde e porque dan boa conta da responsabilidade activa que asumimos como accionistas, subscritoras, compradoras ou lectorado que demanda o seu exemplar semanal no quiosco.

Un modelo de traballo colectivo en clave de país que debe afrontar o seu futuro sen dependencias nin submisións, mais coas alianzas da casa, como sempre fixeron as mans irmás do traballo, no mar e na terra - segadoras, malladores, leiteiras, fiadoras, tascadoras, muiñeiros, redeiras, mariñeiros, percebeiros, mariscadoras - en que nos recoñecemos.

Un proxecto que, 100 semanas despois, en progresiva evolución, conseguiu facernos 
sentir que o tempo vai a modo
que non xogamos ás sorpresas
imposíbeis
que o soño foi semente
que o día agroma
Marta Dacosta, dun lago escuro