A raíz do proceso catalán, o prestixio da xustiza española e, concretamente, o prestixio do Tribunal Supremo recibiu duros golpes en Europa nos últimos tempos. Todos lembramos como os tribunais do Reino Unido, Bélxica e Alemaña rexeitaron as solicitudes realizadas polo maxistrado de instrución Pablo Llarena.
Tales reclamacións tiñan como obxectivo aplicar a euroorde e entregar a España o presidente e os conselleiros da Generalitat de Catalunya. Non obstante, Llarena non conseguiu ningún dos seus obxectivos e, en certos aspectos, non quedou máis remedio que tragar o severo ton empregado polos maxistrados europeos que asinaron as negativas.
Visto o acontecido, o Tribunal Supremo contaba con dúas opcións. A primeira opción: actuando con cabeza, entrar na vereda da xustiza europea, respectar o dereito da Unión Europea e cumprir os acordos xurídicos que o Estado español ten asinados. Porque, de feito, está obrigada a cumprilos, queira ou non. A segunda opción: facendo caso ás súas entrañas, desprezar os principios básicos do dereito da Unión Europea e, adoptando a actitude de quen se nega a corrixir os seus erros, desafiar Europa.
Os 16 maxistrados que conforman a sala do penal, con Manuel Marchena ao mando, decidiron que a Audiencia Nacional debe repetir o xuízo do caso Bateragune
Esta semana, os 16 maxistrados que conforman a sala do penal, con Manuel Marchena ao mando da situación, decidiron que a Audiencia Nacional debe repetir o xuízo do caso Bateragune.
Non lles importa que en novembro de 2018 o Tribunal Europeo de Dereitos Humanos anulase o xuízo e que, en consecuencia, en xullo de 2020 o Tribunal Supremo tomase a mesma decisión. A revolta nacionalista da xustiza.
Cun ollo, ou cos dous, postos no percorrido que podería facer a sentenza do proceso catalán en Europa, o Tribunal Supremo empezou a preparar a súa fortaleza xurídica. O nunca máis do Supremo.
