Manuel Fraga Iribarne, tal e como nos lembrou un xornalista español hai uns días, foi ministro do ditador Franco, e iso non supuxo ningún impedimento para que fose un dos creadores da Constitución Española. O que segue é da miña colleita. Fraga foi fundador de Alianza Popular, que despois se converteu no Partido Popular. É dicir, Fraga é o avó político de Alberto Núñez Feixoo, o actual presidente do PP, e ninguén lle pediu que mate o seu avó.
(Sen ánimo de comparalo con Fraga) Mario Onaindia foi membro de ETA, parlamentario de Euskadiko Ezkerra no Parlamento Vasco, senador do PSE-EE no Senado de España, e invitado habitual na chamada Bodeguilla que tiña o presidente Felipe González na Moncloa. Que fose membro significativo de ETA non lle ocasionou ningún problema na súa carreira política, e ninguén o obrigou a que fixese unha lectura crítica do seu pasado.
Cando empezaron a cumprir co que se lles pediu, é dicir, que fixesen política, dixéronlles que non. En que quedamos?
O que vimos esta semana corroborou o que cre moita xente. Quen foron membros de ETA e ingresan despois no PNV, PSE ou PP non teñen ningún problema en ocupar cargos importantes neses partidos ou nas institucións públicas que están baixo a súa responsabilidade. Pero quen no pasado foron membros de ETA e ingresaron en EH Bildu verán interrompida a súa carreira política, como consecuencia dun partidismo que se viste de ética. E, falando de ética, é ético facer diferenzas en función do partido que acolle a eses ex militantes?
Aos membros de ETA pedíronlles unha e outra vez que deixasen a loita armada e que perseguisen os seus obxectivos a través da política. E precisamente cando empezaron a cumprir co que se lles pediu, é dicir, que fixesen política, dixéronlles que non. En que quedamos?
Conveniencia. Que certos ex membros de ETA aparezan nas listas de EH Bildu converteuse esta semana no tema principal das eleccións do 28 de maio; vaia choio para o PP. A centralidade que acaparou na campaña debeu prexudicar o PSOE en España e a EH Bildu en Euskal Herria. Había que escoller entre o dereito e a conveniencia.
