No Reino Unido non todos están moi enfadados e avergoñados polo espectáculo que deron os primeiros ministros que ocuparon o número 10 de Downing Street: en Irlanda do Norte e en Escocia, están agradecidos aos tories. Están apenados porque o novo primeiro ministro, Rishi Sunak, pode devolver a seriedade aos conservadores que converteron a política de Londres na habitación dos irmáns Marx. Os que están a favor da unión das dúas Irlandas e da independencia de Escocia cren que o ocorrido favorece os seus obxectivos políticos. En Irlanda, o vento sopra a favor do Sinn Féin: gañou as eleccións en maio deste ano, cunha vantaxe de oito puntos sobre os unionistas do DUP.
Foi a primeira vez que o Sinn Féin gañaba as eleccións desde o Acordo de Paz de 1998, con Michelle O'Neill como cabeza de lista. Os unionistas boicotearon o Goberno que se tiña que formar de acordo cos resultados das eleccións de maio, é dicir, o Goberno que tiña a O'Neill do Sinn Féin como primeiro ministro. Como consecuencia diso, pronto volverán votar en Irlanda do Norte. Ese ambiente caldeado favorece o Sinn Féin, xa que a lea que se armou primeiro co brexit e logo coa dimisión dos primeiros ministros do Reino Unido axuda o partido a dar a coñecer o seu carácter responsábel entre os que até o de agora non lles votaron. Están crecendo constantemente.
Poñen a mesma cara de alegría co que está a pasar na sede de SNP, partido que impulsa a independencia de Escocia. Así como en Irlanda do Norte, o brexit tamén perdeu en Escocia, e alá tamén cada vez máis xente pensa que, vendo como anda a city, saír do Reino Unido favoreceralles. Coa esperanza de que o seguinte primeiro ministro sexa laborista, cren que os laboristas lles aceptarán máis fácil volver organizar un referendo. Porque non esquecen o que dixo David Cameron, o primeiro ministro tory que autorizou facer o referendo de Escocia en 2014: “Foi o maior erro que cometín nunca”.
