Non é un debate novo, e, dado que non ten unha argumentación fácil, vai perdurar.
Cal é o camiño máis efectivo para unha nación que pretende conseguir a independencia? Que permaneza nun Estado que non lle concede a liberdade, ou que sexa parte dun Estado que lle brinda a posibilidade de estar comodamente?
Con certeza, non hai unha única razón para ser independente, pero, ao longo da historia, a principal foi o independentismo reactivo. A saber: se o Estado ao que pertencemos nos oprime —liberdades formais, lingua, cultura, economía...—, a única maneira de afianzar unha identidade propia é marchar dese Estado. Pero durante estes últimos anos, sobre todo no proceso de Catalunya, xurdiron novos argumentos, que até o de agora non se esgrimían: un modelo de democracia moi defectuoso, a calidade da vida...
É moi significativo que na tribuna do Congreso de España exista a prohibición de falar en catalán, en galego, en éuscaro... Trátase da mesma actitude que adoptaron na Asemblea de Francia, no Parlamento de Westminster do Reino Unido, no Congreso dos Estados Unidos... con respecto ás linguas que non son linguas estatais.
É moi significativo que na tribuna do Congreso de España exista a prohibición de falar en catalán, en galego, en éuscaro...
Eses estados que comprenden en si mesmos tantas realidades lingüísticas habitualmente non actuaron con agudeza. Normalmente adoptaron unha actitude negacionista, uniformizadora; atribuíronlles unha actividade de pouco risco, pero afastada da normalidade. Con todo, seica non é máis agudo, desde unha perspectiva política cuxo obxectivo é soster a unidade do Estado, que se adopte unha estratexia que recoñeza esas realidades e que lles atribúa unha normalidade absoluta? Que se brinde a posibilidade de atoparse cómodo no Estado, e que se facilite o poder ser membro colaborador do Estado. Ese é o camiño máis frutífero para invalidar o independentismo reactivo.
De entre os partidos que concorren no Congreso de España, dez —BNG, EAJ, EH Bildu, JxCat, PDCAT, ERC, CUP, Compromis, Mais Madrid e Unidas-Podemos— esixiron ao Goberno de España que poña en marcha “unhas políticas activas que posibiliten a práctica efectiva dos dereitos lingüísticos”. Podedes imaxinar que no metro de Madrid estivese a sinalización en castelán, en catalán, en galego e en éuscaro? Eu non.
