Atraxedia que vivimos tráeme o meu avó á memoria, como símbolo dos traballadores do mar cos que quero solidarizarme.
Por sorte para a nosa familia, o meu avó morreu na súa cama, aos 84 anos, coa consciencia perdida. O seu pasamento cadrou co afundimento do cerqueiro O’Bahía, nun paralelismo perfecto en que a parada cardíaca sintonizou coa recuperación dos cadáveres despois da triste e dura perda definitiva da vida de dez homes.
Por iso digo que nós tivemos sorte, porque puidemos acompañalo na súa derradeira singradura. Telo con nós até que se esgotou a súa memoria e deixou de falar do Gran Sol e os cardumes de peixe que comezaban ser esquilmados a destempo.
Como adoita suceder, nacera nunha familia mariñeira en que os homes saían ao mar e as mulleres vendían o peixe. Casou cunha peixeira filla dun náufrago rescatado pola súa muller, din as lendas familiares, cando quedou ao pairo sobre as táboas da gamela, na beira norte da ría de Vigo, deshidratado e espido.
E así, foron tecendo esta herdanza de sal, en que el se converteu no mariñeiro que non querían os armadores por reclamar uns servizos básicos no barco, tan básicos coma un aseo que os librase dun golpe de mar.
Sempre orgulloso de quen era, un traballador do mar, un operario de escamas, miraba atento e crítico o mundo que o rodeaba e era quen de se colocar ao lado do burgués para dicirlle que os seus zapatos estaban máis limpos. E coidou das xeracións que o herdarían. De nós.
Nós que hoxe abrimos os brazos para acoller neste oco que repara a tristura de tantas familias que o mar volve deixar orfas. Familias que se senten desamparadas, porque recibiron a información a través dos medios de comunicación e algunha alcaldesa, porque a frialdade estatística se impuxo á empatía e á sensibilidade. Porque os estados próximos talvez deberían actuar coma se os náufragos fosen seus, veciños e familiares, sentindo no corazón, como aquí sentimos, esta lousa de xeo. Poñerse no noso lugar, ser solidarios. Ser humanos.
