Opinión

Praia da Manquiña

Gardo coma un obxecto precioso un estoxo de imaxes de Vigo. Son fotografías da colección do francés Luciano Roisin, famoso precisamente polas postais que realizou. Son doce postais coloreadas, nelas podemos ver un Vigo en que aínda non existen as instalacións do Club Náutico, nin o hotel Baía e onde o mar chega ás vías do tranvía que pasa mesmo por diante do Gran Hotel, metros de mar hoxe ocupados polo peirao en que atraca o transporte de ría ou o edificio de Aduanas de onde partían cara a América os nosos antepasados.

As máis queridas para min son as imaxes da Ribeira, a Ribeira do Berbés, coas chalanas varadas ao pé dos soportais das casas pequenas dos mariñeiros e os tendais de roupa branca no bordo da area. A miña nai falábame daqueles tempos sen formigón. Falábame dos peiraos e eu sempre pensei que os peiraos eran xustamente os soportais. Tardei en me decatar da miña confusión.

Estes días volvín despregar a vella colección de postais sobre a mesa. Non consigo afacerme a este roubo constante. Non sei se é porque lembro como era a beira do mar nos anos sesenta, cando me poñían no balcón dos avós para me tirar fotos, na mesma rúa en que logo vivín, despois de que derrubaran as casas e ergueran altísimos edificios desde os que xa non se podía ver o mar. Logo aínda viñeron máis recheos.

Hai poucos anos descubrín unha praíña pequena, que é praia propiamente coa marea baixa. Un areal insubmiso que se negou a ser anulado entre os estaleiros que aínda producían. Un oasis para os que burlaban a necesidade de se desprazar fóra da banda urbana para se mergullar nas augas. Mais agora que os estaleiros van esmorecendo aos poucos, o porto puxo a súa vista na pequena praia e reclama a súa posesión. Quere privarnos do oasis insubmiso. E eu pregúntome que beneficios lle  pode reportar, se non é negarnos o dereito a gozar dunha das últimas praias que aínda existen en Vigo. Unha cidade deseñada por unha industria voraz que nos converteu o mar nun fantasma de salitre.

Comentarios