Acéndese a luz. No centro da escena unha mesa de despacho, papeis amoreados, un portátil pregado. Sentado á mesa un home en camisa e garabata co móbil pegado á orella. Fala con alguén:
-De acordo...
-Eu penso que deberiamos facer coincidir o final da intervención co horario...
-Si, si, co horario do telexornal.
-Imposíbel as intervencións da oposición van nunha franxa de mínimos...
-Claro, coa pandemia xa os temos habituados a desmontar a programación...
-Por iso os estudos. É o momento de maior audiencia.
-Eu creo que debe ter en conta iso, que o tramo final do discurso vai ser o que coincida co horario en que a xente adoita acender a tele nas cociñas, mentres atende a comida ou mentres xanta...
-É o mellor momento. Entón aí, zas! Entrar con toda a artillería...
Apágase a luz. Acéndese. No lado esquerdo do público represéntase unha pantalla de televisión. Hai un home intervindo. De aspecto normal e idade indeterminada, aparenta falar con tranquilidade:
-O certo e verdade é que os nosos datos son incuestionábeis, fomos os primeiros...
-Pero como se pode ser tan sectario?...
-Este é un pobo disciplinado, un pobo humilde, un pobo pacífico...
Apágase a luz. Ruído de cubertos e vasos. Acédese a luz. Na dereita do público hai unha mesa. Unha parella de mediana idade e o seu fillo xantan mentres escoitan o telexornal. Entre bocado e bocado erguen a vista para mirar a pantalla. Escoitan o presidente. A súa batería de argumentos. Agresivos e contundentes contra os representantes dos partidos que están sentados no Parlamento e aos que non oíron intervir. Se fose importante a tele poñeríao. Eles seguen comendo, escoitando e mirando aos poucos para a pantalla.
As luces apáganse. Non hai unha pantalla en que saia a palabra Fin. Porque nada rematou. Se puidésemos proxectar o interior do cerebro, veríamos miles de conexións estalando e levando palabras e mensaxes subliminais até o fondo da consciencia, o lugar en que permanecerán durmindo, até que as active unha campaña electoral.
