Opinión

Destino de papel

Existen moitas formas de viaxar, tamén para un ano en que a pandemia lle dá a volta ao planeta e estraga as nosas ilusións. Eu elixín un destino de papel e embarqueime na lectura.

Primeiro viaxei a Matsuyama (illa de Shikoku), a dous días interminábeis de avión. Mais eu cheguei axiña, o que tardei en me decidir por ese colorido libro de haikus de Kyoshi  (publicado en español por Satori), nacido nesa cidade o mesmo ano en que Lamas Carbajal publicou Dez cartas ôs gallegos. O editor explicoume que era un contemplador da natureza e defensor do haiku clásico e aí descubrín que, a pesar da imaxe que temos de todo o nipón, até nos haikus hai correntes e desexos revolucionarios de innovación.

A case 500 quilómetros está Gifu, na illa principal do arquipélago nipón (Honshu). Alí naceu Shimazaki, o mesmo ano en que Franco Grande sitúa o inicio dos Anos escuros. Mais a novelista Shimazaki nunca utilizou a súa lingua para escribir, afincada en Canadá, escribe en francés, lingua desde a que foi traducida para o galego (Hôzuki en Rinoceronte). Porén, todas as súas obras teñen como título unha palabra nipona e o mundo que describe é o do seu país de nacemento, onde mulleres como Mitsuko sobreviven e crían os seus fillos, asumindo as súas decisións e contradicións con valentía, aínda que iso as faga de carácter áspero.

Entón chego ao meu destino final. Cinco horas de coche que pasan no que tardo en entrar nunha libraría e sentirme atraída por un título como Territorio de Luz de Yuko Tsushima, unha toquiota nacida o mesmo ano que Marilar Aleixandre, con quen comparto páxina. Entón, interneime nos pensamentos dunha muller nova cunha nena de 3 anos da que só sei o apelido de casada. Fálame do ano que transcorreu desde que se separou até que se consumou o divorcio e recuperou o seu apelido de solteira. As súas dúbidas, a soidade, os remorsos... leve e intensa e totalmente recomendábel, unha novela que unha crítica resumiu como “a dignidade da mala nai”.

A viaxe, marabillosa.

Comentarios