Opinión

Amaral

De mansinho. Estas palabras dun verso teu son as que ecoan na miña memoria ao saber a nova do teu pasamento. Talvez porque foi así como tomei contacto coa túa obra e te fun coñecendo. Ou porque son chaves no primeiro poema teu que lin, ao tirar do andel Às vezes o paraiso, co que me identifiquei axiña, nai en prácticas como era. Un poema que, por outro lado, reunía os teus maiores amores neste mundo, a túa filla e a poesía.

A admiración levoume a escribir sobre ti, anos hai, coa intención de dar a coñecer o teu nome e a túa obra que xa era para min unha obra de relevo no conxunto da literatura universal, como logo se veu a concretar cos diferentes premios que, especialmente nos últimos anos, acadaches. Naqueles anos, cando entraba nunha libraría portuguesa, sempre preguntaba pola túa última obra. E os teus poemas pasaron a integrar algunha unidade didáctica que reflexionaba sobre a situación da muller a través da literatura en diferentes linguas.

De mansinho avanzan os teus versos baixo a nosa lectura, e neles convertes o doméstico e cotiá en materia poética, coma en “A verdade histórica” en que a rotura dunha cunca dá para pensar na espiral da historia: “curto mapa arqueológico / num futuro remoto.” É este un poema do teu primeiro libro publicado, Minha senhora de quê, sobre o que Irene Ramalho escribe que é diálogo con outro título, Minha senhora de mim, de María Teresa Horta, unha daquelas tres marías sobre as que ti tamén escribiches e que tantas portas abriron nos escuros anos da ditadura salazarista.

Adorei tamén esa ironía túa que agora releo en Coisas de partir, “Nao há rainhas, nao. / Quando se fala em mitos, / é sempre Artur e D. Sebastiao” e non puiden parar de subliñar os versos dun poema de Escuro en que atopo a nosa común Inés de Castro. 

Volverei ao encontro dos teus versos. Deixareime levar pola subversión, o dicir oblicuo da túa adorada Dickinson, que altera sintaxe, métrica ou mito. Gozarei coa súa lectura grandísima poeta. Querida Ana Luisa.

Comentarios