Opinión

Aquela tarde de xuño onde todo comezou

6.6.2009. En Balaídos, nunha especie de destino retorcido, nacía un novo ídolo do celtismo, Iago Aspas. E morría para sempre un dos episodios máis negros da historia celeste recente.

Foi ese un ano especialmente difícil. Non só económica ou deportivamente, senón socialmente. O número de 'habitantes' de Balaídos rozou o seu mínimo durante a tempada. Era difícil atraer á xente a un estadio que recibía o Nastic de Tarragona onde poucos anos antes vías pasear as estrelas do AC Milan ou a Juventus. A sombra deses anos estaba a sepultar cada día un pouco máis a moral e a motivación do equipo até deixalo preto da Segunda B.

Pero non era só un problema de canta xente ía ou non a Balaídos, era un problema de desconexión. Desconexión entre o equipo e os afeccionados. A xente nova non tiña nada que os motivase para ir ao estadio e os que ían máis interesados en ver aos outros equipos que ao Celta, simplemente deixaron de ir. Foi un ano da pena. A pena e o silencio ensordecedor que había no estadio. Non había nin obxectivos nin motivación. Esa pena que se sinte na televisión cando o único que se escoita son os berros dos futbolistas e o entrenador. Un silencio por incomparecencia.

Pero, no peor momento, cando todo estaba perdido, e a Segunda División B semellaba unha realidade no horizonte, saíu desde o banquiño un rapaz pizpireto e osudo, cos movementos acelerados e sen perder un momento adicouse á difícil tarefa de salvar ao equipo das garras do inferno da Segunda B. Quería comer o mundo e nesa tarde merendou ao Alavés cos seus goles e deixou o Celta cunha nova vida. Unha vida, que desde ese partido non deixou de mirar cara adiante con optimismo e ilusión. O punto de inflexión que foi ese partido trouxo aires de cambio económico, futbolístico e social. Todo se moveu cara adiante na procura da Primeira División coa ilusión dun grupo de futbolistas criados 'na casa' e que tiñan a única convicción de loitar cada día por devolverlle á xente as grandes noites de fútbol europeo que eles viron desde a 'barreira' como recolle pelotas. Agoran serían eles os Mostovoi, Karpin, Revivo e Makelele.

Saíu desde o banquiño un rapaz pizpireto e osudo, cos movementos acelerados e sen perder un momento adicouse á difícil tarefa de salvar ao equipo das garras do inferno

Lembro, mentres celebraba os goles esa tarde de xuño, como lle comentaba ao meu curmán entre a tristura e a excitación “estamos celebrando os goles como se foran nunha final de Champions”. E el respondeume, “non, neste momento son aínda máis importantes”. E si, eran, foron e serán porque o Celta de hoxe e esta ansiada clasificación europea non se entenden sen eses goles. Goles froito dun afundimento total, necesario para xerar de novo toda a ilusión e emoción que un día o clube perdeu polo camiño da improvisación e a mala xestión administrativa.

Comentarios