Opinión

Esa muller

Cada día miles de mulleres camiñamos polas rúas das nosas cidades e vilas, entramos e saímos das nosas casas (se as temos), falamos, convivimos. Cada unha de nós é diferente, única, particular. Mais detrás desa aparencia de normalidade máis de 5.200 mulleres cada ano só en Galicia teñen que acudir á xustiza para buscar unha saída á violencia. 

Cada día miles de mulleres camiñamos polas rúas das nosas cidades e vilas, entramos e saímos das nosas casas (se as temos), falamos, convivimos. Cada unha de nós é diferente, única, particular. Mais detrás desa aparencia de normalidade máis de 5.200 mulleres cada ano só en Galicia teñen que acudir á xustiza para buscar unha saída á violencia. A xustiza, non nos deixemos enganar polos neomachistas da permanente «denuncia falsa», é sempre o último recurso. A violencia sófrese en silencio, no medo privado, nas medidas que tentan «non empeorar as cousas», no apoio das amigas no mellor dos casos, na explosión dun coitelo atravesado na gorxa.

"Ningunha de nós queremos ser esa muller, preferimos antes calar ante ese discurso indigno no que el sempre é un «presunto» agresor e nós unhas mentireiras, as culpables implícitas ou as vítimas desvalidas".

O silencio, moito antes do coitelo, creámolo todas e todos nós e en particular créano os medios de comunicación enchoupados ata o noxento no trouso fedorento que é o machismo. Os medios crean e recrean as conversas de cada día, desacreditan de forma permanente as mulleres, preséntanas como obxectos para o consumo, os nosos corpos mortos. Ningunha de nós queremos ser esa muller, preferimos antes calar ante ese discurso indigno no que el sempre é un «presunto» agresor e nós unhas mentireiras, as culpables implícitas ou as vítimas desvalidas. Vítimas, ademais, coas que nunca nos quereriamos identificar porque a súa imaxe é sempre a da impotencia, a da clase social baixa, a da migración, a de todo o que «nosoutras» nunca seriamos. Mais as feministas levamos diría que polo menos un século denunciando que a violencia de xénero nos afecta a todas (non por igual porque as circunstancias particulares de cada unha agravan aínda máis a liña de partida) e a estereotipificación á que son sometidas as mulleres que padecen violencia desactívanos e desarticula a nosa capacidade de actuación. Sobre todo porque neste momento, nas nosas sociedades, vivimos presas do espellismo da «igualdade» que tanto se esforzan en desvirtuar os neomachistas, que nos din que xa temos todo, que a culpa en último termo é nosa, por «aturar» (isto díxomo non hai moito un home que acudía a un acto cultural mentres a súa muller, a quen realmente interesaban os libros, estaba na casa coidando da súa filla común), que as mulleres tamén son violentas (se cadra como a que está detida por acoitelar o home que ía agredila), que en calquera caso temos a mesma responsabilidade na violencia ca os agresores. Ese discurso pernicioso do espellismo da «igualdade» pon o coitelo na man do agresor que nos atravesa a gorxa.

Poucas veces se permite que as mulleres mesmas falen das situacións de violencia, non hai espazos de comunicación seguros, onde poidamos polo menos contar o horror dende dentro. Tampouco se deixa falar nunca ás mulleres que cada día loitan contra si mesmas e contra toda a sociedade para recuperarse, aquelas que denominamos superviventes. Aquelas que, coma eu mesma, pasaron por situacións que ningunha muller debería pasar, ningún ser humano, na súa vida. Aquelas que a miúdo se representan como rancorosas, traumatizadas ou enfermas. Unha violencia máis enriba das demais violencias. A verdade é que as superviventes temos a autoridade da experiencia para falar, se cadra é hora de que outros calen e escoiten, por unha vez. Porque coñecemos o mundo sen inxenuidades, porque entendemos que a violencia empeza na representación e nos actos do día a día, porque sabemos que a violencia de xénero pode acontecer en calquera esquina, abonda con que unha dea un paso na dirección da persoa equivocada e o ciclo xa se puxo en marcha. Cómpren espazos para que poidamos falar, para que outras, as que están agora no burato, ou na UCI coa gorxa fendida, saiban que non están soas, que primeiro temos que recoñecernos como «esa muller» para poder ser estoutra.

"Cómpren espazos para que poidamos falar, para que outras, as que están agora no burato, ou na UCI coa gorxa fendida, saiban que non están soas, que primeiro temos que recoñecernos como «esa muller» para poder ser estoutra".

É hora de poñer énfase na dignidade da muller que camiñou 30 metros cun coitelo na gorxa, turrando pola vida. Xa que non a protexemos antes toca facelo agora, cómpre erguer a nosa voz en contra de noticias noxentas que dan credibilidade a un agresor e con el a todos os que cada día se senten coa lexitimiadade social para acoitelarnos, dispararnos, desmembrarnos, violarnos. A impunidade ten estas consecuencias. Se fosen eles os mortos sistemáticos estariamos contando unha historia ben distinta que abriría consellos de estado, sesións do parlamento e encabezaría as enquisas de preocupación da poboación do CIS.

Ningunha de nós quere ser esa muller, pero o máis preocupante é que poucas veces os homes non queren ser «ese home». Se cadra en teoría, de forma abstracta, mais faltan os pasos concretos. Falta non crer sempre a historia contada, a visión do home que fala dende a suposta posesión da verdade. Falta poñer en dúbida, como homes, as narrativas dos outros homes e sobre todo as narrativas propias. Esas que nos fan pensar que somos moi avanzados e nada machistas, mesmo sensibles coa desigualdade de xénero, pero logo non nos impiden ir mirarlle o teléfono á nosa parella por ciumes. Esas autoimaxes que levan a moitos homes a pensar que, como non son machistas, teñen que ter a posición e voz principal en calquera debate sobre a igualdade (porque eles “non son así”, porque os homes non poden “ser excluídos”), que en calquera caso non se molestan en ter mulleres como referentes de pensamento, de literatura, de cine, de vida, porque xa os homes dixeron o importante. Son cousas moi básicas e tamén as máis necesarias. Son neses pequenos xestos, no afán de ter sempre razón en cada debate, no de ocupar todos os espazos (cantos homes rexeitan estar en actos nos que só hai homes, unha iniciativa ben sinxela adoptada aínda por unha irrisoria minoría?), no de simplemente sinalar a eses homes coma «outros» onde o problema da violencia de xénero se perpetua. Unha gran maioría de homes están tan ocupados en argumentar que eles «non son así» que non se decatan de que un agresor pode ser calquera home, que «eses homes» podedes ser, na situación dada, calquera de vós.

"Se fosen eles os mortos sistemáticos estariamos contando unha historia ben distinta que abriría consellos de estado, sesións do parlamento e encabezaría as enquisas de preocupación da poboación do CIS".

E mentres os medios perpetuan os estereotipos e seguen dando credibilidade e voz aos agresores, mentres seguen falando de «mulleres mortas» como se fose por un andazo que só ataca os cromosomas X, nosoutras seguimos co coitelo cravado na gorxa. É hora de dicir BASTA non só da boca para fóra e aceptar que o único paso para acabar coa violencia de xénero é unha reformulación de quen somos e sobre todo a fin da impunidade social da que gozan os agresores no día a día, mentres as que reciben a violencia fican soas e sobreviven invisibles. Porque a sociedade completa precisa deste cambio, pero sobre todo porque hai unha muller coa gorxa acoitelada a poucos metros da miña casa, na UCI, que non merece a falta de respecto coa que se trata a súa dor. Merece saber que ela non é “esa muller”, senón unha de nós e nós unha con ela, apoiándonos en todos os espazos para erradicar a violencia.

Comentarios