Opinión

Kennedy, Haití e a asociación de profesorado de Wisconsin

Seguramente quen nalgún momento se interesase polo consumo responsable ou o comercio xusto oiría debater sobre a orixe da roupa que utilizamos. É este un asunto que persoalmente me preocupa profundamente polas rodas de explotación que se artellan ao redor do téxtil e das que se nos fai cómplices ás cidadás do Norte como consumidoras. 

Seguramente quen nalgún momento se interesase polo consumo responsable ou o comercio xusto oiría debater sobre a orixe da roupa que utilizamos. É este un asunto que persoalmente me preocupa profundamente polas rodas de explotación que se artellan ao redor do téxtil e das que se nos fai cómplices ás cidadás do Norte como consumidoras. Se ben este é un debate polo de agora demasiado minoritario, máis minoritario aínda resulta o debate sobre o destino da nosa roupa. 

"Seguramente a maioría da xente que deposita nestes colectores ignora que a súa roupa non vai ser doada a ninguén, senón que vai ser vendida noutros países".

Resulta habitual que polo xeral non queiramos botar ao lixo a roupa que xa non nos serve e busquemos outros destinos para ela. As doazóns son a vía máis habitual, sobre todo en países coma o noso onde o mercado da segunda man é algo aínda moi pouco común, por desgraza.

A nosa mentalidade benintencionada leva a que unha maioría da xente deixe a roupa en colectores designados para este fin (porque solidariedade si, pero que quede cómoda), sen pensar moito máis en que acontece co pantalón, a camisa, a saia ou a camiseta a partir de aí. Xa non é a nosa responsabilidade, nós explotamos, consumimos, usamos e agora pechamos o ciclo doando á caridade.

Mais a roupa, coma os elefantes, ten tendencia a atopar estraños cemiterios. Seguramente a maioría da xente que deposita nestes colectores ignora que a súa roupa non vai ser doada a ninguén, senón que vai ser vendida noutros países. Vou escoller un que coñezo de preto para falar deste asunto porque Haití é o paradigma deste negocio impulsado mesmo polo goberno dos EUA dende a época Kennedy (que é como coloquialmente se coñece en crioulo o negocio de mercar a roupa “doada” pola cidadanía para vendela polas rúas). Nas rúas de Haití, nas súas montañas, atopamos este cemiterio de elefantes onde as camisetas con lemas “Dona sangre dona vida” e das celebracións de aniversarios e de encontros da asociación de profesorado de Wisconsin cobren os corpos dos homes e mulleres haitianas, facendo do país un enorme vertedoiro do que nos sobra a un prezo nada barato. En Haití raro é atopar algo que non sexa importado e usado, unha táctica que afoga calquera intento de economía local e que incrementa os prezos dos produtos básicos ata o inaccesible. Malamente as haitianas poderán elaborar as súas propias camisetas mentres sigan recibindo as da asociación de profesorado de Wisconsin.

"En Haití raro é atopar algo que non sexa importado e usado, unha táctica que afoga calquera intento de economía local e que incrementa os prezos dos produtos básicos ata o inaccesible".

Aínda un debate máis complexo agroma cando pensamos na nosa tendencia a dar do que nos sobra e non o que se precisa, o que se solicita, o que se esixe como xustiza,sobre todo a quen fica lonxe. Sempre que alguén me fala de doar roupa lembro un campo de Karaikal, na costa de Támil Nadu, xusto despois da tsunami de 2004, unha morea inxente de saris e doutra vestimenta que se doara e que a xente damnificada se negaba a aceptar. A palabra “desagradecidas” campaba libre polos medios e tamén polas bocas de bastantes rostros pálidos. A fin de contas, como din en inglés “as esmolantes non poden ser escolleitas”. Para min o rexeitamento desa roupa usada quedou gravado como un acto fondamente político, como un desafío á lóxica que di que porque unha sexa pobre ten que vivir da caridade malentendida, que ten que aceptar o que lle boten sen cuestionar, que non debe facer preguntas e incomodar a man que fica sempre por riba. Por iso se imos dar algo a alguén o primeiro é ter esa persoa próxima e partir da súa necesidade, non da nosa. Se cadra é por iso que teño para min que o mellor destino da roupa é o uso ata a extenuación, con costuras, reciclaxes, reformas. E de aí ao lixo orgánico, esforzándonos en que unhas e outras saiamos da rolda do consumo e da dependencia respectivamente, ambas as dúas eternamente ligadas, desfacendo con cada roupa que se acaba desfelepando ou esgazando o tecido inxusto co que creamos a pobreza allea.

-Podes ler o libro A alternativa está aquí (Xerais) ou consultar o blog http://www.aalternativa.net/  se queres achegarte a temas como este. 

Comentarios