Imaxinemos unha empresa privada que, durante trinta anos, invertese moitísimos cartos en aclimatar unha serie de edificios para levar adiante as súas actividades nas inmediacións dunha cidade costeira. Ao longo deses trinta anos, a devandita empresa consegue artellar unha boa comunicación de transporte público coa cidade, mesmo consegue trasladar algunhas vivendas, reactiva un chisco a vida das aldeas limítrofes co persoal que vai comer nos restaurantes próximos nas súas pausas e o que decide vivir afastado do núcleo urbano. A empresa, ademais, conta coa vantaxe de aglutinar os servizos e o persoal, de xeito que a comunicación e interacción entre departamentos é moito máis eficaz.
De repente, pasados eses trinta anos, e sen unha explicación clara dos motivos, a empresa decide abandonar todas esas instalacións e trasladar todas as súas oficinas ao centro da cidade, esparexidas por edificios que precisan rehabilitación e novos investimentos. O único argumento ofrecido cara ao persoal e cara á cidadanía: estar máis integrada na cidade e reducir os tempos de transporte.
Estou certa de que esta historia resultaría incomprensible para calquera mente do mundo empresarial. Mais exactamente isto é o que nestes días anuncia a Universidade de Vigo. Pasando por alto as necesidades do alumnado que vén de fóra de Vigo, agravando os problemas de tráfico e aparcamento da cidade, desatendendo as necesidades de cohesión da comunidade universitaria, decide ceder os cartos públicos investidos non se sabe aínda moi ben a quen.
