Opinión

Curas sen suturas

Dende hai máis de 20 anos teño a oportunidade de traballar como intérprete nun congreso médico no que tradicionalmente me debatía entre a admiración por quen con tanta dedicación se entregaba a unha (de moitas) especialidade complexa e desagradable da Medicina e o cabreo habitual polo "humor" de moitos doutores participantes. É evidente que cando digo "humor", loxicamente me refiro a machistadas que a ninguén deberían facer graza no século XXI.

Co paso do tempo, a presenza inicialmente anecdótica das mulleres na sala foi dando paso a que aparecesen no programa como oradoras. Na edición deste ano, a última conferencia dun longo primeiro día foi unha presentación, precisamente, sobre a contribución das mulleres á Medicina. A oradora, unha recoñecida patóloga, mencionou dende a subrepresentación das mulleres nos postos de poder e maior remuneración das instancias médicas en occidente ata a eliminación da historia da contribución das mulleres. Como conclusión, indicaba, queda moito por facer.

E, abofé, ao día seguinte escoitei comentarios críticos porque algo tan tímido e tan "baseado en evidencias" (xa non vou dicir nada de poñer xusto esa conferencia ás sete da tarde nun día que empezara ás oito e media da mañá) tivese espazo no congreso. Sentinme fondamente identificada con todas as veces que nos toca falar do innomeable e sermos obxectos de ataques. Con todas as veces que se nos di que "non é o momento", de falar das dificultades que temos como mulleres, ou como persoas do colectivo LGBTQ+, ou como galegofalantes... Ese "non ser o momento" é o signo máis poderoso de hexemonía, coma se o que nos pasa fose sempre secundario, coma se non tivésemos criterio para saber cando (sempre) o xénero ou outro eixo de privilexio/discriminación afecta a nosa vida. Sempre hai quen pensa que ten o poder para decidir cando debes (nunca) falar dunha cuestión que afecta a túa vida a todos os niveis.

Porén, esas críticas do discurso da eminente doutora obviaron, claro está, o que aconteceu ao final da súa presentación. O momento en que o aplauso convencional comezou a transformarse noutra cousa a medida que as mulleres se foron erguendo unha a unha para acabar todas aplaudindo de pé, levantando ao resto, para indicar que si, que pesase a quen lle pesase, non chegaba con estar, senón que era hora de ter a palabra e de falar do importante. Porque curar feridas non é sempre cuestión de suturas.

Comentarios