O desespero que causa depender dunha inacabábel consulta telefónica para resolver un trámite, concertar unha cita ou calquer outra xestión é ben coñecido e xa ten sido amplamente comentado. Mesmo foi ou é obxecto de parodias teatrais ou televisivas. O que vou referir ten a ver coa información solicitada, e repetidamente non obtida, verbo de billetes para unha actuación do ano 2020 obviamente suspendida. Chama a atención que o lugar físico onde recollemos os billetes previamente pagos non pode facilitar información ao respeito. Cómpre chamar a teléfonos doutra cidade. Así o facemos.
Inutilmente, unha e outra vez. Por fin, berrido mediante, conseguimos que un amábel comunicante nos atenda. Minutos e minutos de verificación informática até que, por fin, albíscase a solución. Comentario: “Terá vostede alguén que lle poda facer unhas fotos e envialas por correo electrónico?”. Pensamento fulminante meu: un insulto irreproducíbel, que reprimín, para me limitar a contestar: “Dígame que debo fotografar e enviareillo desde o meu correo electrónico”. O cóctel estaba servido: muller, vella e galego-falante; ergo, hai que dar por feito que precisa axuda.
Segundamente. RENFE dispón dun servizo telefónico de compra de billetes que servidora usa regularmente, coa oferta de sermos atendidos (por esta orde) en catalán, éuscaro ou galego. Premo naturalmente o nº 3 e, como moito, só funciona unha de cada dez veces. Se o tempo apura, cómpre recorrer á atención en castellano. Prevendo que a gravación non é proclive ás oracións subordinadas, limítome a dicer: “Compra billetes”. Resposta: “Entendemos que el motivo de su llamada está relacionado con la compra de billete”. Aí é onde teño toda a tentación de responder: “Non, está relacionado coa compra de café brasileiro”, ou ben: “¡Qué verde era mi valle!”. Obedezo, digo que si e formalizo a compra. A mesma operación, en catalán ou éuscaro, é sempre posíbel.
Explicación que se me dá da (case) inexistente atención en galego: non debe de haber moitos peticionarios da mesma. Máis unha vez, xúntanse a fame coa necesidade: nen interese oficial (galego) nen demanda social. E isto nunha empresa pública que, polo menos, mantén as formas (mínimas) co galego.
Consólome, en fin, de toda consolación, ouvindo o portavoz do PSOE de Castilla-León expondo o programa que defenderá na anunciada moción de censura: millenta melloras de todo tipo e, entre elas, hélas!, o retorno do exilio [sic] de todos os que están fóra. Bravo! Por fin se recoñece que Catalunya ou Euzkadi (lugares de recepción de numerosos emigrantes castellanos e leoneses) son nacións enteiras e verdadeiras! Porque é evidente que o exilio se refere a países diferentes do de orixe.
O lapis na orella. Imaxe familiar da miña infancia. Non só do carpinteiro (como na novela de Manuel Rivas), senón do fontaneiro ou do albanel. Como da modista os alfinetes no pulso ou da leiteira a sella na cabeza, pousada na rodela. Tempos atrasadiiiísimos aqueles. Tempos avanzadiiiiísimos, os de hoxe.
Daquela, o lapis na orella. Hoxe, a orella quente e dolorida despois de minutos e minutos de telefonemas sen atención nen solución.
