Opinión

Indiana Jones

Cando era cativa quería ser Indiana Jones. Un día, xogando na rúa unha tarde de domingo, o fillo duns amigos dos meus pais díxome que iso non podía ser, que, se quería, podía ser a moza de Indi, pero que o papel protagonista era para un neno. Collín un cabreo soberano, montei un 'dios' bastante tremendo, e, cando o meu pai saíu do bar no que estaban todos os adultos tomando algo, colleu o asunto como algo persoal: "ti podes ser o que che pete, so faltaría".

Meu pai e Indiana Jones fixéronme feminista. 

Penso nesa tarde de domingo e no cabreo que collín entón, e tamén naquela outra na que gañei, ex aequo, unha competición de baile cun rapaz da miña idade. Sacárannos a bailar "Los pajaritos" no medio daquela pista de circo e, cando o mestre de cerimonias anunciou que ambos eramos os gañadores, chegaron os premios: para el, un coche con batería autónoma, un deses nos que cabe un raparigo de 6 anos, vermello, descapotable, un soño, vamos. Para min, unha batería de cociña de lata con debuxiños. Tiveron que sacarme daquela carpa os meus padriños para evitar que desmontase o circo enteiro dun trompazo, así de enfadada estaba. 
Penso nesas dúas tardes de domingo que forxaron, sen eu sabelo, a miña militancia feminista, buscando analizar os resultados doutra tarde de domingo, a das eleccións en Castela. Unha tarde de domingo rara, como as anteriores, na que unha formación fascista, xenófoba, racista e machista acadou unha representación sen precedentes. Unha representación que só ten explicación se entre os seus votantes hai mulleres. Mulleres coma min. 

Mulleres que cobran menos que os seus compañeiros homes polo mesmo traballo. Mulleres que atopan complicado conciliar porque se non podes levar ti o neno ao pediatra, menos vai poder o pai, que non pode deixar o traballo por calquera cousa. Mulleres que, sen dúbida algunha, camiñaron cara a casa algunha noite soas, coas chaves na man, tremendo un pouco e apurando un moito. Mulleres que de seguro coñecen a algunha compañeira que sufriu maltrato ou acoso -se é que non foron elas mesmas-, ou que tiveron que facerse cargo dos seus pais ou sogros na vellez, moitas veces deixando os traballos que lles permitían autonomía económica. Mulleres que probablemente calan máis do que falan. Mulleres a quen non deixaron ser Indi nun xogo.

Penso en todo iso e non entendo nada, porque non son quen de discernir que leva a unha muller a votar por un partido que recoñece abertamente que o feminismo lle parece unha trangallada, que o formato tradicional de familia, cunha nai de pata quebrada e un pai provedor e dono dos recursos, é o seu concepto das cousas ben feitas. Doulle voltas, porque de verdade que necesito entender que leva ás ovellas a confiar a súa vida ao lobo, pero non chego a ningures.

O crecemento exponencial da ultradereita ten, seguramente, moitas análises posibles, e, sen dúbida, hai xente máis capacitada ca min para facelos, pero eu, que son muller, de clase obreira, e nacida nos albores dos oitenta, preciso con urxencia que alguén me axude a comprender que leva a alguén coma min a votar en contra de todos e cada un dos seus intereses.

Busco respostas no fastío político, e atopo parte, pero non todas, porque se ben é certo que entendo a desbandada de votos dos chamados "partidos tradicionais", este movemento segue sen xustificar que o condenado a morte vote polo verdugo. Pescudo noutras leiras, como na necesidade de pertenza, ou no desexo aspirancional, ese que nos leva na adolescencia a escoitar grupos que non nos fan moita gracia só porque son o que se estila, ou a que nos impulsa a desexar pertencer a unha elite que non nos representa, e que, a meirande parte das veces, utilízanos como moeda de cambio, cando non como forza de traballo para manter uns privilexios que non pretenden compartir con nós en ningún momento.

Tamén alí atopo algo de sentido, pero sigo sen dar coa linde completa, con esa explicación -ten que habela, ten que existir- que leva á ra a trasladar ao escorpión ás costas ao outro lado, coa excepción de que, na fábula, o escorpión afunde co anfibio no momento en que se desfai del, e, cos resultados destas eleccións -e, aventuro, desgraciadamente, cos resultados das que virán- o escorpión vai ser quen de chegar ao outro lado, deixando tras de si un regueiro de ras mortas que non vai ser cousa de broma.

Comentarios