Opinión

Verán

Existen tantos veráns coma vidas. Cada vida (non) sempre ten a súa oportunidade de verán. Hai vidas sen verán. Verán é unha palabra persoal e íntima, que enchemos con moitos significados.  Unha palabra co seu antónimo: Nonverán, palabra persoal e íntima. Unha palabra coa que non crecemos en todas as latitudes, non sempre hai un verán para sumar centímetros de longo, nin un setembro novo de escola para loar ese corpo que se botou. Parte da nosa vida tratamos o verán co ritmo do calendario da escola, o noso, o das criaturas coa que imos partillando os días e son as criaturas que van e veñen da escola quen poñen un inicio e un remate ao verán. É a ausencia de compañ da rapazada quen fai de moitos lugares de maiores a presenza do Nonverán, recintos sen os ecos do almanaque da escola. Cada verán sempre é único, intransferíbel, por iso sempre podemos falar do “primeiro verán que...” e do “último verán que...”, é transcendental. O verán do 2020, tan inédito como a máscara coa que o respiramos, converteuse en Nonverán para moitas persoas, nel deseñámonos en moitas xeografías que (re)descubrimos como a aldea que nalgún recuncho nos vive; fixo moi especial as nosas lembranzas do verán do 2019 e de todos os anos anteriores. 

Hoxe neste xullo de 2021 seguimos co noso verán e nonverán, atónitas coas imaxes televisivas da destrución de casas e paraísos na vella Europa, coa nosa ollada eurocéntrica que non acredita que, o inocente río Kyll, por exemplo, de fermosos lugares de baño e pracenteiros seráns en días de verán de Tréveris, puidese aumentar desa maneira o seu caudal, que arrasase con tanto. Todas estas destrucións sempre nos fican lonxe e este nonverán enlamado, con árbores arrincadas, con casas navegando en enxurradas, con cadáveres, persoas desaparecidadas e mans solidarias que xorden organizadas e precisas, non se vai converter no verán da evidencia do cambio climático. Como un ano despois este segue sendo o verán en que non se admite a evidencia de que fronte á Covid-19 ou se sae socialmente ou non se sae; que a festa ou é de todas ou non é festa.

Nisto penso eu que saín en coche soa desde Mosende, no Porriño, e n traxecto lembrei moitos veráns en que rubín montañas, Trevinca, a Serra Segundeira; e outras travesías en que visualicei o Moncayo ou a Lagoa Negra, en que vivín de perto tantos pasos de fronteira que me foron narrados na retirada, neste verán en que volvo aos pés do Canigó, respiro na Catalunya Norte, en Ceret, desde onde sigo celebrando con Carme, con Raquel e Joan o seu desexo de falaren galego, mentres nadamos no Tec, para volver mrchar e estar agora en Opfikon, no cantón de Zürich, despois de ver de lonxe os Alpes, para nuns días abandonar as linguas latinas, mesturarme noutros acentos e seguir viaxe a todas as alemañas que viven en min. Nisto penso, nos meus veráns en que atravesei fronteiras e linguas, paisaxes de batallas, en itinerarios de afectos para abrazar persoas que quero, esta vez, coa miña máscara pendurada do brazo, para usar cando cómpre, e cun papel que di que estou vacinada e que ninguén me pediu; móvome e constato a evidencia de que me agardan o Reno, a Mosela, porque en google, nesa moderna escravitude, non está todo. 

Comentarios