Opinión

Sen medo

O mundo para, se nós paramos, aínda que sexa en domingo, se nós paramos, acaba o domingo. Pensaba isto deitada na cama, con dor de gorxa e cabeza, viñan imaxes dos vellos xantares familiares, dos domingos e das festas de gardar: aquel arroz cos lagartos do porco, tan ben especiado, polas mans da avoa Benedicta, ou as súas filloas de sangue;  ou a lamprea co arroz no seu sangue, xusto no punto, do saber medir ben o tempo da avoa Isolina, ese tempo que sabía calcular para os pementos recheos; ou as croquetas de carne con aquel puñadiño de zucre, da tía Julita, sempre co desexo de lle dar á vida algo doce que nos agasallaba polo Nadal naquelas torradas de viño tinto; ou o ollomol que viña quente do forno, deitadiño en patacas, que as mans de mamá aínda cortan, como cortaban as patacas en cadradiños para poñer co polo asado ou en cadradiños trazaba tamén a masa do leite frito que daba e dá tanto traballo. Pensaba, tirada na cama, nun domingo sen xantar, sen ansias de telo; pensei que domingos e festas de gardar só eran para a rapazada e para eles: avós, pais, tíos. Pensei no amor de todos os coidados, na compaña de todos os sarampelos, en todas as gripes, en todos os virus e bacterias que nos tumbaban na cama e que sempre tiñan un nome ou unha razón de ser, aínda que esta fóra triste, desde as dores de botarmos corpo até as das canículas de agosto. Pensei no amor e nos coidados, neses xestos repetidos, aprendidos en todas as parroquias:  a maneira de envolver o naipelo coa touca para collelo no colo, poñelo dereito despois de mamar; a maneira entregada de acompañar, de dar de beber ao mollar os beizos cun paniño, ou limpar a febre, ou atar o pano desde o queixo a cabeza do defunto, ou vestir a defunta. Nesas estaba, en pensar que era no domingo e nas festas de gardar, xustamente, cando só traballaban elas.  Cando remataban os horarios e cando non había horarios. Ese traballo que nunca contaba e que nos facía felices, nos mimaba, nos mantiña con vida e nos agasallaba na morte. Pensei na sexta feira, no corredor do Instituto en que dou aulas, no corredor adornado con rostros e rastros de mulleres, das súas vidas, unhas veces ocultas, outras decoñecidas; vidas de mulleres que racharon cos papeis que lles viñan asignados, construídos, limitados; vidas de mulleres que loitaron polas vidas, polo dereito á educación, polo dereito de cidadanía, polo dereito a investigar, a viaxar, a amar, a mudar o corpo; vidas de mulleres na procura da identidade. Elas, estaban alí penduradas con cadansúa pegada, con cadanseu rastro, na pel da humanidade; estaban alí, polas mans amorosas que as levaron, coma quen nos regala unha lambetada para un día de festa, unha festa para nos revelar/rebelarmos. Do corredor teñen, por forza, que entrar nas aulas, nos textos, nas palabras do profesorado, nas preguntas do alumnado. As mulleres e a súa historia, o feminicidio e o holocausto, desde Valga até Ciudad Juárez, deben entrar na aula. “Nin unha menos”, dixo Susana Chávez e matárona. Desde México, un himno, nas voces de Vivir Quintana e Mon Laferte, polas compañeiras: Sen medo.

Comentarios