Opinión

Remate de curso

Todo comezou medindo, con moitos interrogantes. Aprendendo a resistir, resistindo para aprender. E así vai ser desde case a derradeira semana de setembro do 2020 até case a derradeira semana de xuño do 2021. Houbo que aprender a levar a máscara, a saber da máscara mellor, da que non caía, que se cinguía ao rosto e permitía respirar e falar. Houbo que botar xel nas mans, tivo que resistir a pel; limpar a mesa, sentar, que as patas da mesa, as da cadeira entrasen sempre no círculo vermello do chan. Houbo que aprender a sentar, interiorizar a inquedanza, detela. Houbo que aprender  a atender sen ler o movemento dos labios, a oír. A falar doutro xeito, sempre a vocalizar con barreira, dá risa, pensar en proxectar a voz. Houbo que resistir falar coa máscara tanto tempo, atender á metade dun rosto, sen xestos, nunha xuntanza de retratos robot. Houbo que resistir para non tirar a máscara e respirar, para non beber, para comer con distancia, para ir interiorizando o medo e o control, o de fóra e o de dentro, ese, o propio e dominarse. Houbo que aprender a non tocar, a non te deixar tocar, a situar os abrazos nas palabras e os bicos nas mans que os botaban ao ar como na infancia. Houbo que aprender a querer sen querer, a sen querer querendo.

Houbo que adaptar a vida virtualizada que camiñaba con pexas nos pés e volver virtualizada en casa para non querer saír. Desapareceron durante moito tempo os equipos, as academias de baile, os cuartos con instrumentos musicais e xa non se sabía camiñar, nin saltar, trababan os pés no baile e perdíanse as notas musicais e todas a pelotas e balóns. Houbo que aprender a olvidar os telexornais, a non perguntar na casa cando algo non ía ben, se algo non ía ben sempre era mellor que non fose a peor. E houbo moitas casas en que todo foi a peor, en que había que buscar outro rumbo de vida e houbo quen perdeu os avós e as avoas e esa aperta que se sentía de lonxe coa seguridade de saber que estaba alá, a quilómetros, ese lugar máxico ao que sempre podías volver.

O avó, a avoa, esa pregunta que te mantiña con vida, que alimentaba máis que todas as patacas da Limia, que podía vir envolta na pregunta, prepároche unha cunca de leite, queres un ovo fritido, que só quería dicir tes fame, que era dicirche que te quería. Houbo que aprender a vivir co medo de saber que había monstros tan terríbeis como a Covid, dos que ninguén falaba, que non se podían fechar nos armarios que viñan envoltos en berros e máis broucazos que estarabouzaban desde dentro do cerebro e que paralizaban e, aínda así, erguíaste para ir ao centro e saías da casa coa máscara e sen luz xa que razoabelmente pensabas que se fundiran todas as bombillas, razoábelmente sabías enganarte ben e así todas as semanas, chegar e o xel e a mesa e a cadeira no punto vermello e comprobar que no calendario de clase todas, todas as semanas sen excepcións, houbo unha proba, un exame ou algo que entregar, nin unha soa saída para os retratos robot coas emocións perdidas e agora as notas para rematar medindo e desprazando o punto vermello, con moitos interrogantes, aprendendo a resistir, reisistindo para aprender. Que alguén vos diga, mozas e mozos, sodes regalía!

Comentarios