Unha vez estiven a punto de dar unha volta arredor do mundo. Fun elixida para ir de acompañante de alguén que desexaba viaxar, debuxar co seu corpo unha circunferencia, saír da nogueira do xardín, abrazala, despedirse para regresar e dicirlle ola. Cando Alfred, o meu sogro, me propuxo facermos esa viaxe había uns meses que lle comunicaran que padecía párkison; non tiña nin idea do rápido que podía ir a doenza, se tería tempo de sentir as outras caras da terra, para perderse e encontrarse en paralelos e meridianos; quería ter esa sensación de viaxar sen data de regreso, mais regresar; sen visitas previstas, mais co desexo de chegar á casa dalgún amigo da infancia e chamar á porta. Era viaxar no tempo: desde o presente, contábame el o seu pasado e riamos e eramos felices pensando no futuro, na cara que podería poñer alguén de pouco máis de setenta anos, que se atopa ao abrir a porta cunha persoa totalmente descoñecida, que lle di: estou aquí para saber como che foi, de nenos compartimos a fame e unha onza de chocolate que nos deu aquel soldado americano. Moito era o que nos emocionaba imaxinar a nosa viaxe, contar as historias das persoas que nos atoparamos pola vida, moitas veces só uns días e deixaran en nós unha pegada tan importante como para querer saber como lles ía. Pensabamos nunha viaxe de meses e que o meu compañeiro, o seu fillo, viñera tamén connosco nalgún momento, cando andásemos por Mongolia, a Patagonia ou por Nova Zelanda. Difícil decidir onde e por onde. Alfred, que xa andara moito polo mundo, sabía que non ía ter tempo para lle dar máis voltas. O fillo, xeógrafo de vocación, que daba aulas no Instituto de Ensino Medio Georg Forster en Wörrstadt, non conseguiu convencelo de que seguísemos a rota na que se embarcou o Foster, mozo de 17 anos, debuxando a segunda viaxe ao redor do mundo do Capitán Cook. Saír cun primeiro destino e ir programando día a día era o que máis nos apetecía, así era a vida, insistía Alfred e o tempo de goce era bonito que fose inesperado.
Teño algunhas amigas, algún amigo, de Alemaña, que lle deron a volta ao mundo, tirando como podían e, sobre todo, a chave era cutivar a máxima: quen ten máis é quen menos precisa. Alfred tamén sabía: fronte ao arrogante Mercedes da autoestrada, tiña quilómetros de mundo en diferentes medios de transporte.
A enfermidade acelerouse, quixo chegar en barco ao porto de Vigo, xuntámonos as dúas partes da familia, volvemos subir ao Aloia e a néboa acompañounos até chegarmos ao curuto do Tegra, logo desapareceu, pensou como podía ser posíbel que Humbolt non puxese alí os pés, nin Goethe. Dixo: son afortunado, con esta marabilla.
As nosas viaxes intensas acurtáronse, desde a nogueira até o café da aldea, seguía contando e preguntándose como lle iría a moitas das persoas que coñecera. Despois Alfred converteuse nunha planta que procuraba a luz e que sorría cando o visitaba, sen saber por onde andaría a súa memoria, eu seguía queréndoo e contándolle das viaxes e das persoas e preguntándome como lles iría. Alfred faleceu e está no cemiterio da aldea, remate da derradeira viaxe. Sei que xa lle deu a volta ao mundo, eu abrazarei a nogueira do xardín.
