Opinión

Querido e chorado Iván

No patio central o trato é o silencio entre nós. Contestades as preguntas dun exame, hai un espazo branco no papel e o medo a ese espazo en branco que debedes encher con dez liñas como mínimo. Nunca hai máximo. Eu leo, calada, paseo a lectura entre as ringleiras das vosas mesas. O silencio escacha, Iván, cando preguntas que estou lendo e de que trata o libro, cando preguntas o nome da protagonista e o que lle pasa, cando preguntas o nome do amante. Eu vou contestando, nesa tarde de xuño. Ti volves preguntar: “Profe, podo escribir sobre a protagonista do libro? Podo convertela na escritora da cantiga de amigo? É que non teño ideas!” Foi así como Emma Hamilton abandonou as páxinas do libro e encheu o espazo en branco do teu papel e dalgún outro. Iván, mozo do saco de soños, claro que tiñas ideas. Moitas.

Pasaron anos, máis de dez, até que nos volvemos encontrar, estabas detrás da miña butaca no cine e recoñeciches a miña voz, nunha soa palabra que dixen. Cando rematou o filme atrapáchesme. Preguntas e respostas, moito afecto, encheron a nosa conversa. A túa vida non fora nada fácil. Non era nada fácil. Profe, sigo sendo un saco de soños, como me dicías, mais un saco de soños rotos.

Clara quere ser bailarina, estudaba no meu instituto e viña comigo os xoves a Ponteareas a unha escola de música e danza, á que vai o meu fillo. Clara sorpréndeme un día, o seu tío regaloulle un libro que se titula O prognóstico da lúa, porque quen o escribiu foi a súa profe. O tío eras ti, Iván, a fortuna volvía darme novas de ti. Para Clara ese libro será sempre moi importante por ser un galano teu, agora agardo que se converta nun talismán, que conserve sempre o ben que a querías, que a acompañe en todas as danzas da súa vida.

Ti comprendías moi ben O prognóstico da lúa, coñecías os espazos, a protagonista; coñecías a angustia, o mono e a loita contra o mono; sabías do paso da culleriña onde gurgullaba o delirio até o papel de prata. Querías saír e non querías, podías saír e non podías. Iván, fuxías do pico, como a túa xeración, iso era o último. A heroína matoute no último mes de febreiro, sobredose, adulterada ou non, matoute. A heroína volve cabalgar entre nós, volve ser a mellor noiva para novas xeracións e para quen a abandonara, volve substituír a metadona; pode acompañar a cocaína nunha auténtica exquisitez, pode ver potenciado o seu efecto co trankimacín, co tranxilium, todo a bo prezo no mercado. Ben prezado, desexo que deseña novos roteiros no mapa de Europa. Diñeiro que corre de man en man, todo por un chino ou por unha triste mitra que custa uns dez euros. 

Mais, Iván querido, a droga segue sendo un tabú que se sofre con vergoña. Algo do que é mellor non falar e pide que non che toque. Non está na axenda política. A droga, a heroína que cribou a miña xeración, que segue matando na túa, está aquí, nunca marchou. Percorre Europa feliz e feliz danza entre nós. É un problema familiar e na familia está a solución, o deber moral de que non se roube. A familia ocúpase da supervivencia, sen traballo, sen posibilidades de o ter, ofrece un cuarto na casa, partilla a pensión dos pais até que morren e, por suposto, todas as angustias que non se contan. Sen futuro, comprendo o reenganche. Sen futuro, comprendo que o futuro sexa procurar a morte nun delirio, sen vontade, sen dor.

Iván, no teu relato en branco, describiches unha Emma Hamilton dignísima, intelixente e culta. Unha trobadora con nome á que os trobadores non lle conseguiran roubar as súas composicións; era a autora que desprazaba o compositor. Era unha Emma Hamilton tan protagonista como a de Susan Sontag que consegue desprazar o propio volcán.

Hai días en que penso moito en como será a vida de María, personaxe de O prognóstico da lúa, apetéceme buscala e escribir. Escribir sobre a súa xeración, sobre a túa, sobre a miña, sobre esa morte lenta que mata e non mata. Escribir sobre a túa nai, as nais valentes dando a cara, escribir sobre a ausencia dos pais e sobre todo este trapicheo desalmado de dores ocultos e sentimentos agochados. Hai días que me acompaña O amante do volcán, hai días que desexo abrazar a Clara, hai días que te choro, querido e inesquecíbel saco de soños.

Comentarios