“Mamá, Magus non vai volver máis á escola”. Con esta frase entrou o neno no coche, nin el nin os outros tres rapaces, nin as outras seis raparigas, que formaban o grupo de sexto de primaria do colexio sabían nada. Magus mandara unha mensaxe que dicía que xa non volvería máis á escola. Era o venres antes das vacacións de entroido, o día da fariña que tanto lles gustaba, enfariñar á profesora nova de Educación Física, que lle chegase o po branco até o embigo, e Magus non estaba e, o peor, non ía volver.
Pasou o entroido, unha semana de andazo en que un virus se lle metera polo nariz ou pola boca e lles percorrera o corpo da cabeza aos pés, unha semana en que sempre faltaba alguén na aula. “Mamá, Magus agora debe andar polo mundo”. Non volveu, nin despois do andazo, nin para os exames, nin para facer os bocatas para venderen no recreo e xuntaren cartos para a excursión. O seu compañeiro de aulas e de recreos, de segredos e de xogos, non estaba e parecía que esta vez non mentía e non ía volver.
“Mamá, a profe non sabe dicir que non sabe”. A tristura e a preocupación pairaban na aula, como podía un neno dicir que non viña máis, desaparecer de verdade. E en sexto! Edra, a nena á que lle gustaba Magus, non facía máis que chorar. Por pensar, pensaban en todo, nunha enfermidade gravísima, en que ía morrer e que por iso non lles dicían nada. Nun recreo decidiron que á familia de Magus lle tocara a lotaría e marcharan dar a volta ao mundo e andaron toda a semana a imaxinar que países, que ríos e que montañas das que lles entraban no temario descubriría Magus. Mais as historias foron rematando ao descubriren que non as podían crer.
“Mamá, estannos enganando e non somos parvos”. Un día o director do colexio díxolles que os pais de Magus se separaran, que os seus irmáns e mais el marcharan coa nai e que estaba moi ben e moi feliz. Entón, cada neno, cada nena, lembrou algún caso parecido; Xaime e Pedro, púxéronse como exemplos, os dous vivían un pouco coas nais e cos pais, tamén mudaran de colexio e de cidade. Todos e todas lembraron a última festa de aniversario en que o pai e a nai de Magus non falaron entre eles. “Mamá, fora a última e a primeira connosco, nunca antes lle celebraran outra. Foi a despedida”.
“Mamá, hai máis cousas e non as din, a profe segue sen saber dicir que non sabe nada”. Todos os nenos e nenas que sofren maltrato van á escola, tamén van os nenos e nenas que ven como maltratan ás súas nais; van á escola antes de que as maten e tamén deben ir despois, cando xa as mataron. Tamén van á escola nenos e nenas que sofren violacións ou abusos sexuais, nenos e nenas que as sufriron ou que as van sufrir. Moitas profesoras e moitos profesores participan en cursos sobre violencia de xénero, que lles dan puntos para os traslados; cursos que lles axudan a detectar os micromachismos, que lles aprenden a escala da violencia que remata coa morte psicolóxica ou física da vítima. Mais na escola a violencia murmúrase se anda próxima, convértese nun tabú e á rapazada non se lle sabe dicir que non se sabe nada. A educación é a mellor arma contra a violencia.
Magus marchou coa súa mamá e cos seus irmáns, están nunha casa de acollida, denunciaron o pai por maltrato psicolóxico. Vai ser o xuízo. “Mamá, estas cousas se saen na tele é por algo. Se me dis que teñen quen os defenda estou tranquilo. Poderemos buscar a Magus no verán para darlle un abrazo?” Buscaremos a Magus, niso estamos, para darlle ese abrazo.
