Peppi na Lua naceu un 18 de abril do ano 2000, eu estaba na Habana e meses despois vin a filmación do seu nacemento. Daquela vivía entre Trier e dúas aldeas moi especiais, Laurenziberg, viviamos nunha antiga granxa con vivendas colectivas para as traballadoras do campo na década dos anos vinte do século pasado, e en Ober-Hilbersheim onde naceu Lua e vivían, ademais da familia Schmuck, os outros animais. Peppy na Lua, era filla de Pristine Peppy e de Andy Poco; era unha egoa, cuarto de milla, que debeu manter o nome da nai, o seu propietario, para lle chamarmos Lua, ideou esa frase. Nesta familia sempre houbo cabalos necesarios para traballar a terra, enriba dun cabalo como correo morreu e perdeuse o mozo e granxeiro Heinrich Schmuck na afastada Ucraína, obrigado soldado na guerra. Os cabalos para o traballo, convertéronse en animais para o lecer, coidados e queridos, era imposíbel imaxinar unha vida sen eles. O primeiro cabalo que montei era un cabalo inglés branco, chamábase Shakespeare, morreu hai anos. Hoxe vive só Peppy, e ten 34 anos que para unha egua é admirábel. Lúa naceu cun problema nunha pata, coidárona moito e viviu 21 anos, hai uns días houbo que sedala, xa non podía camiñar e sufría moito, vímola un día antes, na parte máis alta do lugar, desde onde se ven múltiples cores no ceo e os nenos xogaban coas carreiras das nubes, e onde bota centímetros a nosa pereira. Lua ficou morta no campo até que a levaron, Peppy e os demais cabalos veciños, achegáronse, vírona morta, rincharon, logo desprazáronse a outros campos.
Os animais non poden sufrir, sempre foi así nas aldeas en que vivín, ninguén mantiña con vida cans doentes, gatas atropeladas na estrada, cabalos, ovellas, galiñas ou vacas con algún padecemento. Falábase de ter que sacrificalos, ese sacrificar evoca a dor animal e a da persoa que toma a decisión. As maneiras eran coñecidas, gárdanse na memoria, aparecen en moitos filmes. Un tiro certeiro de escopeta, hoxe foi substituíto pola medicina. En Ober-Hilbersheim é Heidi Loosen-Dürk, a nosa veterinaria, quen adormece os animais para teren esa morte sen dor. Sen dor foron morrendo o cabalo branco de nome literario; o castrón, Paul, que chegara despois dunha rifa, ao que lle encantaba andar en coche, que nos acompañaba en todos os paseos polo campo e agardaba nun punto a que volvesemos cabalgando; o ganso, Tecla; as cadelas, Viqui, Zoe e Hanna, e a gata, Sophie. Dous días antes que Lúa, adeormeceu Dimat, o gato, nome elixido polo neno Tamiru, de lingua amárica. De todas as mortes sen dor, a máis dolorosa para nós foi a do noso can de Ruanda, Imwba, atopado nun buraco en que caira cuns poucos meses, viviu 15 anos e acompañounos polo mundo. Agora coa avoa só vive Abeba, a gata, co nome de flor. Fáltannos demasiadas voces de animais.
Nas aldeas, dos meus dous mundos, os animais non poden sufrir, tampouco deben vir ao mundo se non hai sitio. Hoxe as veterinarias esterilizan e evítanse episodios terríbeis dos que todas sabemos. Vivimos nun tempo onde xa non se deixan nacer nin gatos, nin gatas, se non é para coidalos.
Por que se dubida tanto diante das persoas que non queren sufrir? Por que, tantas veces, non nos tratamos como aos animais?
