A vida pesa. Non se trata de poñer o corpo a amolecer, vai só. Como se o puidesemos abandonar e con el afastar estes días que nos tocan. Por iso penso en Hede, no meu outro territorio, lar de meu, onde ía estar unha casiña branca entre loureiros, en Ober-Hilbersheim, na Renania Palatinado. Aí ficou Hede, agardando que a vida que tamén lle pesa pase, que despois do outono que xa non a pode sorprender, veña o inverno en que van doer aínda máis os ósos, en que será, se é posíbel, máis difícil respirar. A máscara ocúltanos e néganos. Complícanos e, aínda así, aceptamos que nos salva.
Hai máis dun ano que non abrazo a Hede, moito tempo sen percorrermos os camiños da aldea, sen cear moi cedo na taberna. Hai demasiado tempo que as nosas conversas semellan apresurados partes de saúde, frases curtas onde aniña o desánimo calado. Falamos coa máscara que distorsiona e filtra, que se apodera de nós, que converte a Covid-19 nun tabú, algo que se desexa agochar como a peste. Non foi nada doada a vida de Hede, filla non agardada nun casal formado por unha muller, cuxa idade non vaticinaba unha segunda maternidade, e por un home, entrado en anos, que sobreviviu á Gran Guerra do 14 sen abandonar a vivencia do horror.
Ela naceu na metade da Segunda Guerra Mundial nunha granxa que lle marcou desde a infancia o ritmo, sempre se ergue ás 6 da mañá e deitase coas galiñas, que lle fixo amar o traballo na horta, no campo, odiar a cociña e limpar a casa. Colecciona paisaxes sen sabelo, visitou o Canón do Colorado e o Aloia. Da súa infancia garda un xogo de porcelana precioso de cociña co que só se xogaba no nadal, o complicado que era a hora do baño e lavar a roupa na eternidade dos invernos.
De moza namorou mais a familia do namorado, católica, impediu esta relación; parece imposíbel desde hoxe. Casou e tivo dous fillos. Coñecina vai para 23 anos, é a miña familia alemá. Hai tempo que non damos pasaeos por Bad Kreuznach, a pequena cidade da súa mocidade, a ela vaille ben o lugar, achegarnos ás salinas purifícalle o ar. Agora sinto demasiadas veces do outro lado do teléfono unha tos que temo se instalou para sempre.
Hai cinco anos perdeu un fillo, o seu neto un pai e eu un compañeiro, desde aquela hai unha dor que comeza en outubro e que se apodera de nós, que precisa sandar para celebrar vida. Imposíbel sen abrazos. O mundo minguou e fica entre paredes, os quilómetros que me separaban de Ober-Hilbersheim son océanos do nada. Hede caeu, mancouse e ten unha dor maior no xeonllo, dime chorando que na residencia de Alfred, entrou o becho.
O nada multiplícase e o non abrazar é unha dor que non ten nome. Manuel o meu afillado, ten medo pola súa avoa, desexa que nos confinen, cando pasen dez días, poderá abrazala. Isto poderei vivilo coa miña nai, noutra provincia, poderei desexalo, que me confinen para querer co corpo, corpo que chora amolecido. Para poder abrazar a Hede, para volver ver a Alfred, terei que cruzar océanos de nada. As redes non comunican os abrazos que viven na nube. Quérote, Hede, e desexo acompañarte ante a perplexidade de Alfred ao non te recoñecer coa máscara. Traducirei para ti todos estes abrazos para que tamén nos pesen na vida.
