A infancia volve moitas veces. Ou nunca nos deixa ou somos nós quen nunca a abandonamos de todo. Unha vida sen infancia é unha vida cun anaco amputado. A infancia que sempre querías deixar para ser grande e eras grande cando podías quedar un pouquiño máis tarde pola noite, cando nas xuntanzas familiares non lle dabas importancia á mesa da rapazada ou cando xa facías algo máis ca un recadiño, está moi presente na conversa en datas sinaladas.
Hai días que che quedan na memoria en que che dixeron que xa eras algo máis grnadiña, como cando mamá che mandou por vez primeira á tenda para mercar o quilo de azucre, de fariña que lle faltaba para o biscoito e saíches da casa coa cesta, só un pouco máis pequena ca ti.
A miña primeira tenda foi a de Amparo, no límite entre Mosende e Ribadelouro, alí fun para aprender non só a pedir o que levaba apuntado, xa sabía ler, tiven que traer ben dereitos os cartuchos coa fariña e o azucre pola costa arriba, miña nai agardaba no remate, era o seu xeito de vixiar que á súa filla, trescentos metros máis abaixo, non lle acontecese nada mentres gañaba en independencia soberana.
Ese día naceu unha relación especial coa tendeira, que foi mudando como o meu corpo
E ese día naceu unha relación especial coa tendeira, que foi mudando como o meu corpo e que fai que algo se me poña no peito, sempre que paso por alí, e vexo no seu lugar o Bar Juventud, que segue en mans da mesma familia e que me di, que Amparo, entrañable e querida, hai tempo que non está. Foi ela quen me deu moitas leccións de economía, tiña un caderno en que apuntaba quen lle quedaba a deber, onde riscaba cando alguén lle pagaba o debido. Mudaba cada ano de caderno e un ano remataba mellor aínda se todos os nomes quedaban riscados.
Traballaba moito o último día do ano, a xente íalle máis á tenda, como se houbese que gastar no ano vello e non deixar para o novo, como se todo fose mudar de prezo ao día seguinte ou como se toda a aldea lembrase de repente eses figos pasos, eses manises que había que ter para cando viñese a veciñanza botar a última arrancadeira do ano, a última fecha, ou viñese darlle a entrada con cantigas, briscas e tutes interminábeis. Eu estou segura que dalgunha maneira lle viñan dar as grazas a Amparo, por ter a tenda aberta.
O día do remate do ano, formaba parte dunha sucesión de días especiais que comezaban cando mercabamos as postais de nadal para mandar a Venezuela e a Suíza
Para min de pequena o día do remate do ano, formaba parte dunha sucesión de días especiais que comezaban cando mercabamos as postais de nadal para mandar a Venezuela e a Suíza, cando anotabamos os números premiados da lotaría que nunca nos tocaba e cando iamos buscar a árbore de nadal; remataban con ir cantar os reis, cos ranchos e cos xoguetes. Entre unha data e outra a felicidade multiplicábase en forma das visitas que viñan pola casa e daban fe de todo o que creceramos, polo corpo que botaramos.
Iso do da data que se apagaba, sempre era así na televisión, do ano que marchaba na noite de San Silvestre cos foguetes na aldea... Non era fácil de entender, aquilo, da data que se iluminaba, do ano que comezaba na noite que seguía e que era mesma noite de antes, xa de San Manuel cos novos foguetes na aldea. Complicado. A miña nai o 31 de decembro collía unha pataca que pelaba de todo, outra que pelaba pola metade e unha que deixaba sen pelar, ás escuras, botábaas debaixo da cama.
Aínda me quedan unhas horas para decidir se boto ou non as patacas debaixo da cama
Co novo ano, ás escuras, collía a primeira que atopaba e iso indicaba se teriamos un ano pelado, un ano máis ou menos e un ano bo, sen pelar. Era un costume herdado do meu avó que nos acompañou sempre e que ela un día non quixo volver facer máis. Aínda me quedan unhas horas para decidir se boto ou non as patacas debaixo da cama, se llo recordou ou non a miña nai.
Cando volviamos á escola despois das vacacións e escribiamos a data era para min cando pensaba en Amparo e no seu caderno, así empezaba un ano, un ano para escribir. Así vai comezar este 2021, cun caderno novo para escribir, que veña cheo de días deses encontros que botamos en falta, cheo de días de bicos de cine e coas tendas de toda a vida abertas.
