Entroidar é un verbo necesario para virarmos as cousas do revés, ocuparmos outros papeis e, con máscara ou non, brincarmos noutras realidades. Cando eu era pequena ía cunha careta por debaixo da viña do lugar da miña avoa, a parella da garda civil que andaba, de arriba para abaixo pola estrada, descubriume e chamou por min. Busquei a avoa e fun con ela da man, un dos gardas mandoume tirar a careta e díxome que non se podía andar coa cara tapada, que iso estaba prohibido, que prohibido era algo que non se podía facer de maneira ningunha. A miña avoa díxolle: vaian facer o seu traballo e non me lle metan medo á nena. Demos a volta, metémonos na casa e eles ficaron coa palabra na boca. Despois explicáronme que non se podía andar coa cara tapada e eu non entendía para que vendían as caretas. Souben entón que para andar de casa en casa, vestidos de vellos e vellas, había que meterse polos carreiros e vixiar moi ben de que non andase a parella ao cruzar a estrada. Tamén eu uns aniños máis tarde fun de vello, cando a miña casa era unha festa e do baúl que con mamá viñera de Caracas saía toda esa roupa única para andarmos de vellos e vellas. Vestidos brillantes e coloridos, con moitos abelorios, algúns de cantantes cubanas como do Tropicana, que non os foran buscar e ficaron como pago do traballo. Miña nai tiña moita man para nos converter en seres marabillosos, adornados por todas partes, o que se levaba por dentro, agora ía por fóra. Unha vez Crescencia levou por enriba do vestido un sostén negro e vermello precioso que escandalizou á mestra dona Adela que llo mandou tirar. Nós botamos a fuxir polas Madorras arriba e ela nunca soubo quen eramos coa cara tapada. Chamabamos nas casas, dábannos de beber, unhas “perras”, caramelos ou doces e despois faciamos unha farra. O importante é que non soubesen quen estaba destrás da careta. Os pais e as nais podían ir ao baile do Piñeiro, no local que pola tarde era cine e, en arrombando os bancos, sala de baile pola noite. Os homes trocaban en mulleres e as mulleres en homes. De adolescente, no Porriño, vivín a emoción do entroido nos traxes abraiantes de Juaniña, a costureira. Vivín a rivalidade entre A Feira e o Barreiro en Salceda de Caselas. Agora que percorrín quilómetros de vida e distancias, sei que o entroido é o tempo máis vivido en Galiza, o máis auténtico, algo que toda a rapazada debería experimentar na súa vida, agora que xa se pasa dos carreiros a saír na televisión. A miña amiga Susana dime que hai tantos entroidos como ríos e é verdade. A Galiza dos milleiros de carreiros é o país dos mil entroidos como mínimo. País de moitas caretas, de moitos farrapos vellos, de teas coloridas, de símbolos do poder contra o poder, de rirmos e comermos até fartar. Entroidar é necesario para nos enfarillar, para sabermos da lama, das formigas, do baile, da palabra pronta. Brindo, por un tempo de entroido, de vacacións galegas propias, sen escola, polo menos sen deberes, sen exames na volta. O entroido cuestiona o calendario dependente da relixión, do consumismo, da semana santa á semana branca. Cómpre virarmos as cousas, conxugarmos o verbo entroidar.
