Opinión

Elas tamén contan

Unha imaxe para descansar, un labor que dá ánimo. Soñar coas vacacións, co verán, pensei en cortar herba. Que descanso! De pé, cunha gadaña, e a herba vai caendo e facendo debuxos no chan! Ou agochada, co fouciño, e a herba vai ficando presa na man! Unha liberación, co cheiro a herba cortada, esa marabilla que sempre me fascinou. Lembrei aquela sensación de rapariga, entre a herba na miña man, as flores ventureiras de tantas cores, que morrían rápido nun suspiro e entón aquela pena que me entraba, até de sentirme mal. Tempos aqueles en que era asasina das flores coloridas, agora xa sei que non toda a herba é igual, que hai moito xoio e que segar é unha cousa e andar cunha máquina polo céspede do xardín coas orellas tapadas e cos ollos protexidos é outra. E hai quen vos anda pola vida coma facendo que corta herba, mais sen oír, nin ver, mais sempre terá unha explicación que dar, aínda que non collera unha fouce e da xustiza, pola e na man, non entenda nin papa. Fronte a tanta estupidez, hai quen non lle vale o malo coñecido, quen coidou da boa semente, desa que disque andaba perdida ou da que xa se perdera para sempre.

Quero falarvos desas mulleres que nunca se contan, que non aparecen nas estatísticas típicas, tópicas, as mulleres de máis de oitenta anos que o domingo pasado votaron a unha muller á que lle dobraban a idade. Quero falarvos delas, coñezo máis de unha e sei de máis de unha que convenceu a outras tantas; forman unha cadea humana, sen sabelo, abrazan un futuro para a mocidade e para elas, e dinlle ao malo coñecido: Non. E repiten contundentes: Nunca máis, o malo coñecido. Están en moitas partes, son mulleres de máis de oitenta anos que pensan, mulleres que votan o que queren, mulleres que mudaron o seu voto por outras mulleres. Mulleres das que ninguén fala e contan, para que no Parlamento Galego Ana Pontón sexa a súa voz. Niguén fala delas porque moitas mulleres non contan en política, porque cando se teñen máis de cincuenta anos moitas mulleres deixan de contar en política, reparade na idade de todas (e todos) no parlamento. Celebro aínda hoxe esa obriga da presenza feminina nas candidaturas e en todas partes.

Non todos os votos do BNG viñeron o domingo das descontentas de Podemos, das desencantadas de En Marea; coñezo moitas descontentas e desencantadas que celebraron un domingo de praia ou que ficaron na casa, dixéronme que non tiñan a quen votar. Elas, as que non contaron entre os listísimos analistas políticos que pronuncian palabras cun ton de importancia severísima, pobres palabras, elas, as mulleres que rubiron montañas, que nos queren e acreditan no futuro, si votaron. Votaron e converteron cada unha das súas aldeas en Chorente, ese lugar onde hai unha rapaza de aldea, que ben pode ser presidenta da Xunta de Galiza, votaron e votando sementaron flores, e no seu tempo coas ponlas do estripeiro enxertarán macerias e pereiras de Dona Xohana, para o porvir. Sen desertaren das súas crenzas, coas ilusións e todos os mañás dos que non claudican, votaron.

Lonxe de manuais, o da fouce e da herba é de elegancia natural! Elas, as nosas nais, tamén contan e querémolas! Elas, saben que Ana somos todas! 

Comentarios